Fiskus sam ocenia, czy podatnik może liczyć na ulgę

Odroczenie płatności zaległości podatkowej jest odstępstwem od zasady powszechności opodatkowania wyrażającej się w tym, że wszyscy mają obowiązek płacić podatki terminowo

Aktualizacja: 07.10.2009 07:30 Publikacja: 07.10.2009 06:22

rp.pl

Tak wynika z [b]wyroku WSA w Kielcach z 10 września 2009 r., (I SA/Ke 267/09)[/b].

Naczelnik urzędu skarbowego, a potem również dyrektor izby skarbowej odmówili odroczenia zapłaty zaległości podatkowej w zryczałtowanym podatku dochodowym od osób fizycznych. Podatnik uzasadniał swój wniosek ogólną trudną sytuacją materialną, spowodowaną głównie nieregulowaniem należności przez kontrahentów, dla których wykonywał prace budowlane, a także rodzinną, a zwłaszcza koniecznością opieki nad chorym ojcem i udzielaniem pomocy finansowej siostrom i ich rodzinom. Podatnik oświadczył także, że brak środków finansowych uniemożliwia mu dochodzenie należności na drodze sądowej przeciwko, jego zdaniem, nieuczciwym kontrahentom.

Wniósł skargę do sądu.

[srodtytul] Skąd to rozstrzygnięcie[/srodtytul]

WSA skargę oddalił. Przypomniał, że podstawę prawną wydanych rozstrzygnięć stanowiły art. 67a i 67b [link=http://www.rp.pl/aktyprawne/akty/akt.spr;jsessionid=DE8324AD5007EFBFB2D0F32E69F6E31C?id=176376]ordynacji podatkowej[/link].

Zgodnie z art. 67a § 1 organ podatkowy, na wniosek podatnika, z zastrzeżeniem art. 67b, w przypadkach uzasadnionych ważnym interesem podatnika lub interesem publicznym może:

- odroczyć termin płatności podatku lub rozłożyć zapłatę podatku na raty;

- odroczyć lub rozłożyć na raty zapłatę zaległości podatkowej wraz z odsetkami za zwłokę lub odsetki określone w decyzji, o której mowa w art. 53a;

- umorzyć w całości lub w części zaległości podatkowe, odsetki za zwłokę lub opłatę prolongacyjną.

Z kolei art. 67b § 1 mówi, że organ podatkowy na wniosek podatnika prowadzącego działalność gospodarczą może udzielać ulg w spłacie zobowiązań podatkowych określonych w art. 67a:

- które nie stanowią pomocy publicznej;

- które stanowią pomoc de minimis – w zakresie i na zasadach określonych w bezpośrednio obowiązujących aktach prawa wspólnotowego dotyczących pomocy w ramach zasady de minimis;

- które stanowią pomoc publiczną (określonego rodzaju, w tym m.in. regionalną).

Użyte przez ustawodawcę nieostre sformułowania oznaczają, że mamy do czynienia z sytuacją tzw. uznania administracyjnego. Oznacza ono upoważnienie organu podatkowego przy ustalonym stanie faktycznym do dokonania wyboru spośród dwóch lub więcej dopuszczalnych przez ustawę, a równowartościowych prawnie rozwiązań, zgodnie z celami w ustawie określonymi.

Uznanie administracyjne wyraża się nie w swobodzie oceny istnienia w stanie faktycznym sprawy okoliczności odpowiadających kierunkowym dyrektywom wyboru, ale w możliwości negatywnego dla podatnika rozstrzygnięcia nawet w sytuacji istnienia ważnego interesu podatnika.

[b]Przyznana jednak organom podatkowym swoboda w rozstrzygnięciu nie oznacza dowolności. W celu wydania prawidłowego orzeczenia w sytuacji tzw. uznania administracyjnego organ podatkowy obowiązany jest szczegółowo zbadać i ocenić stan faktyczny sprawy[/b].