[b]Tak orzekł WSA w Warszawie 25 czerwca 2009 r. (III SA/Wa 226/10).[/b]
Spółka wystąpiła o stwierdzenie nadpłaty w podatku od nieruchomości za lata 2004 – 2006 zapłaconym od gruntów znajdujących się pod drogami (tzw. pasa drogowego) oraz budowli dróg i urządzeń obsługi ruchu.
Powołała się przy tym na art. 2 ust. 3 pkt 4 [link=http://www.rp.pl/aktyprawne/akty/akt.spr;jsessionid=4ABC9BE2760A34036C45B0C25B1D2790?id=182297]ustawy o podatkach i opłatach lokalnych[/link] (upol), zgodnie z którym w tamtym okresie „wyłączeniu od opodatkowania podlegają drogi i pasy drogowe”. Przepis ten nie konkretyzował w swej treści, jakie drogi, zatem spółka uznała, że chodzi tutaj o wszelkie drogi.
Organ podatkowy I instancji uznał, że po stronie spółki nie powstała nadpłata, ponieważ grunty, których dotyczył wniosek o stwierdzenie nadpłaty, były wykazane w ewidencji gruntów i budynków bez wskazania, że część z nich jest drogami. Zgodnie z art. 21 ust. 1 [link=http://www.rp.pl/aktyprawne/akty/akt.spr;jsessionid=81F1CAA96DF7D272CE5008C99F92DCCD?id=180148]ustawy Prawo geodezyjne i kartograficzne[/link] należało więc uznać, że informacje te są wiążące przy wymiarze podatku od nieruchomości.
Spółka w odwołaniu od tej decyzji twierdziła, że dane z ewidencji nie są wiążące przy wymiarze podatku od nieruchomości. Powołała się przy tym na [b]wyrok NSA z 27 maja 2008 r. (II FSK 483/07). Organ II instancji utrzymał decyzję w mocy, a w uzasadnieniu przywołał wyrok NSA z 1 października 2009 r. (II FSK 652/08).[/b]
