Czym zastąpić oryginał certyfikatu rezydencji

[b]Tak orzekł WSA w Gdańsku 19 lutego 2009 r. (I SA/Gd 786/08).[/b]

Będzie to możliwe na podstawie kopii, kserokopii bądź odpisu certyfikatu rezydencji, ale wyłącznie wtedy, gdy taki dokument został potwierdzony za zgodność z oryginałem przez organ, który wystawia za granicą certyfikat rezydencji podatkowej, albo przez notariusza.

Spółka wypłacała zagranicznym kontrahentom należności z tytułu świadczenia usług wymienionych w art. 21 ustawy o CIT. Na podstawie posiadanych oryginałów certyfikatów rezydencji podatkowej stosowała stawki podatku u źródła wynikające z umów o unikaniu podwójnego opodatkowania. Zdarzało się jednak, że prosząc o dostarczenie oryginalnego certyfikatu rezydencji, spółka otrzymywała tylko dokument w języku obcym przesłany pocztą elektroniczną lub faksem.

Zagraniczni kontrahenci nie byli skłonni wysyłać oryginału, gdyż ich zdaniem zgodnie z powszechnie panującymi obyczajami handlowymi dokument wysłany w formie elektronicznej lub faks jest wystarczający. Ponadto niekiedy kontrahent nie miał możliwości przesłania oryginału certyfikatu ze względu na to, że współpracował z kilkoma polskimi firmami, a właściwy organ podatkowy wystawiał ograniczoną liczbę certyfikatów rezydencji na dany kraj w danym roku. W związku z tym spółka wystąpiła o interpretację indywidualną, pytając, czy tłumaczenie oryginału certyfikatu sporządzone przez tłumacza przysięgłego, w którym stwierdza on, że tłumaczenie sporządzono na podstawie przedłożonego oryginału, jest wystarczającym udokumentowaniem rezydencji zagranicznego podatnika, pozwalającym na zastosowanie stawek podatku u źródła zgodnie z postanowieniami umów o unikaniu podwójnego opodatkowania.

Organ podatkowy nie zgodził się ze stanowiskiem spółki i stwierdził, że dokumenty w języku obcym przesłane pocztą elektroniczną, faksem lub kserokopie nie są wystarczające dla udokumentowania miejsca siedziby podatnika dla celów podatkowych, chyba że taki dokument został potwierdzony za zgodność z oryginałem przez organ, który wystawia za granicą certyfikat rezydencji podatkowej, albo notariusza.

Spółka wniosła skargę do WSA, ale sąd przyznał rację organowi podatkowemu, powtarzając jego argumentację.

[i]Łukasz Winkowski, Zespół Zarządzania Wiedzą Podatkową firmy Deloitte[/i]

[b]Komentarz: Marcin Lachowicz, konsultant w Dziale Doradztwa Podatkowego firmy Deloitte (biuro w Warszawie)[/b]

Certyfikat rezydencji to – zgodnie z art. 4a pkt 12 ustawy o CIT – zaświadczenie o miejscu siedziby podatnika dla celów podatkowych wydane przez właściwy organ administracji podatkowej państwa miejsca siedziby podatnika. Takim certyfikatem powinien dysponować ten, kto wypłacając dywidendy, odsetki lub należności licencyjne,chce skorzystać z preferencji wynikających z umów o unikaniu podwójnego opodatkowania, tj. zastosować zwolnienie lub obniżoną stawkę podatku u źródła (art. 26 ust. 1 ustawy o CIT). Pamiętać bowiem należy, że w razie niepobrania należnego podatku u źródła wypłacający te należności ryzykuje, że podatek zostanie ściągnięty z jego majątku (art. 30 § 1 ordynacji podatkowej).

Uwzględniając komentowany wyrok oraz niekorzystną dla podatników praktykę władz podatkowych, w celu pełnego wyeliminowania tego ryzyka należałoby dysponować oryginalnym certyfikatem rezydencji (lub jego odpisem poświadczonym przez organ wydający lub notariusza) wydanym na rok podatkowy, w którym nastąpiła płatność.

Warto jednak zwrócić uwagę, że obowiązek posiadania certyfikatu rezydencji dla skorzystania z preferencji zawartych w umowach międzynarodowych wynika z uregulowań ustawowych.