Nie każdą nadwyżkę fiskus potraktuje jako nadpłatę

Sąd nie uwzględnił jednak skargi. [b]Jeżeli podatnik dokonuje wpłaty z tytułu ciążących na nim zaległości podatkowych, stosuje się reguły jej zaliczania określone w art. 62 ordynacji podatkowej. Wpłata ta jest proporcjonalnie zaliczana na poczet najwcześniejszej (albo wskazanej przez podatnika – z wyjątkiem zaliczek) zaległości podatkowej.[/b] Zaległości podatkowej towarzyszą odsetki za zwłokę, które są pokrywane z dokonanej wpłaty. Stosuje się w tym przypadku proporcjonalny podział dokonanej wpłaty na poczet zaległości i odsetek.

Poczynając od 1 września 2005 r., w ordynacji podatkowej wprowadzona została możliwość dokonywania zabezpieczenia na wniosek podatnika. Wykonanie decyzji o zabezpieczeniu może być więc dokonane we wskazanej przez podatnika formie, bardziej dla niego dogodnej, niż stosowana przez organ egzekucyjny na podstawie ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji.

Zdaniem sądu [b]od momentu wydania decyzji przez organ podatkowy II instancji przestało obowiązywać wstrzymanie wykonania decyzji, a dokonana przez spółkę wpłata straciła charakter depozytu i została potraktowana przez organ podatkowy I instancji jako wpłata na zaległość podatkową. Wpłatę tę należało zatem zaliczyć na zaległość i należne odsetki.[/b]