Sąd przypomniał, że wydatek może być uznany za koszt uzyskania przychodów wtedy, gdy charakteryzują go przynajmniej dwa elementy: został należycie udokumentowany oraz poniesiony w celu uzyskania przychodów. Za udokumentowanie nie można uznać wyłącznie treści faktury VAT.
[b]By można było prawidłowo ocenić wartość poniesionego wydatku, należy uzyskać inne dokumenty (umowy, protokoły odbioru usług itp.), które pozwolą na zakwalifikowanie wydatku do kosztów uzyskania przychodów[/b].
Spółka takich umów nie przedstawiła. Nie wykazała również, aby spełniona została druga cecha wydatku, a mianowicie poniesienie go w celu uzyskania przychodu (związku przyczynowego między poniesionym wydatkiem a uzyskanym przychodem).
Ustalenia organów podatkowych w tym zakresie były zatem prawidłowe. Zastrzeżenia sądu dotyczyły innych ustaleń.
WSA stwierdził, że okoliczność ustalona przez organy skarbowe, iż bezpośredni poprzednicy zbywców towaru sprzedanego podatnikowi nie udokumentowali jego pochodzenia, nie daje podstaw do przypisania tym czynnościom pozorności bądź celu w postaci obejścia prawa czy też czynności sprzecznych z prawem. Podatnik nie musi zgłębiać drogi, jaką odbywał towar, zanim znalazł się w rękach jego bezpośredniego kontrahenta.
Organ odwoławczy uznał, że nie jest prawdopodobne, aby podmioty biorące udział w transakcjach nie orientowały się w ich przebiegu. Poszczególne dokonujące obrotu podmioty, w tym podatnik, nie były zainteresowane szczegółowym asortymentem kupowanego towaru. Z kolei sam towar, pomimo wielu transakcji kupna – sprzedaży nie trafił do końcowego odbiorcy, jakim jest konsument.
