[b]Tak orzekł NSA 16 września 2009 r. (II FSK 527/08).[/b]
Spółka naliczała odpisy amortyzacyjne od środków trwałych, które zostały wniesione do niej przez członka zarządu w formie aportu na pokrycie podwyższenia kapitału zakładowego. Aport był wniesiony w zamian za przejęcie niespłaconych przez członka zarządu kredytów zaciągniętych na nabycie tych środków trwałych.
Organy podatkowe to zakwestionowały, twierdząc, że zgodnie z art. 16a ust. 1 [link=http://www.rp.pl/aktyprawne/akty/akt.spr;jsessionid=0788FC199FF9D8FB3843C5D634417688?id=185384]ustawy o CIT[/link] amortyzacji podlegają jedynie środki trwałe stanowiące własność lub współwłasność podatnika. Natomiast w tym wypadku nie doszło do przeniesienia własności środków trwałych, ponieważ umowa zawarta między stronami była nieważna ze względu na niedochowanie warunków określonych w art. 210 [link=http://www.rp.pl/aktyprawne/akty/akt.spr;jsessionid=0878F97C9B855869DA1A3F9BAD45E3AB?id=133014]kodeksu spółek handlowych[/link] (k.s.h.). Przepis ten wymaga, aby w umowie między spółką i członkiem jej zarządu spółka była reprezentowana przez radę nadzorczą lub pełnomocnika powołanego zgodnie z uchwałą zgromadzenia wspólników.
Z akt sprawy podatkowej nie wynikało, aby umowa o przejęcie długu w zamian za przeniesienie własności części środków trwałych została zawarta zgodnie z tym przepisem. W konsekwencji została ona uznana za nieważną z mocy art. 58 [link=http://www.rp.pl/aktyprawne/akty/akt.spr;jsessionid=86F27ADE2102E1D67842E76D535F1BD1?id=70928]kodeksu cywilnego[/link].
WSA oddalił skargę podatnika, akceptując stanowisko organów podatkowych, a NSA ten pogląd potwierdził. Zdaniem sądu, zgodnie z art. 16a ust. 1 [link=http://www.rp.pl/aktyprawne/akty/akt.spr;jsessionid=0788FC199FF9D8FB3843C5D634417688?id=185384]ustawy o CIT[/link], [b]amortyzacji podlegają jedynie środki trwałe, które stanowią własność lub współwłasność podatnika. Natomiast w tej sytuacji nie doszło do skutecznego przeniesienia prawa własności, ponieważ umowa zawarta między spółką i członkiem jej zarządu nie spełniała warunków określonych w art. 210 k.s.h[/b]. Taka czynność prawna miała charakter „czynności samego ze sobą”, co nie może wywoływać żadnych skutków prawnych, ponieważ ta sama osoba występowała jednocześnie jako zbywca i jako nabywca środków trwałych. W konsekwencji nie było podstaw do dokonywania w takiej sytuacji odpisów amortyzacyjnych stanowiących koszty uzyskania przychodów.