CIT i PIT: Przegląd orzecznictwa podatkowego w 2013 roku

Po raz kolejny z początkiem nowego roku przedstawiamy Państwu przegląd ciekawych orzeczeń sądów administracyjnych w sprawach podatkowych, wydanych w minionym roku. Wyroki te warto znać, gdyż mają one często duży wpływ na praktykę organów podatkowych. Wiedza ta pozwala w sposób bardziej racjonalny i bezpieczny podejmować decyzje biznesowe w prowadzonej działalności.

Certyfikat rezydencji ważny do zmiany stanu faktycznego

W wyroku z 4 września 2013 r. (II FSK 2579/11) NSA rozstrzygnął, że w sytuacji, gdy w certyfikacie rezydencji podatkowej zagranicznego kontrahenta nie wskazano okresu jego ważności, certyfikat taki zachowuje swoją aktualność tak długo, jak długo nie ulegnie zmianie potwierdzony w nim stan faktyczny. Dopóki zatem kontrahent nie zmieni miejsca zamieszkania lub siedziby, certyfikat taki pozostaje aktualny i polski płatnik podatku u źródła może się nim posługiwać dla potrzeb ustalenia, czy ma obowiązek poboru podatku od wypłacanych dywidend, odsetek, czy też należności licencyjnych. Nie ma zatem konieczności uzyskiwania odrębnych certyfikatów dla każdej dokonywanej płatności.

Organ podatkowy ma natomiast ewentualnie możliwość wykazania w ramach przeprowadzonego postępowania kontrolnego, że certyfikat stracił ważność.

NSA: certyfikat rezydencji podatkowej nie ma terminu ważności

Spółka rozliczy podatek u źródła

Ubezpieczenie na wypadek choroby ?może być kosztem

WSA w Gdańsku rozstrzygał w sprawie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodu składki ubezpieczeniowej, poniesionej w celu zabezpieczenia na wypadek całkowitej trwałej lub okresowej niezdolności do pracy na skutek choroby lub nieszczęśliwego wypadku. Ubezpieczenie to zostało wykupione przez notariusza, który zapytał we wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej, czy uiszczona składka może zostać zaliczona do kosztów uzyskania przychodu. Organy podatkowe argumentowały, że wykupione przez wnioskodawcę ubezpieczenie ma w istocie na celu dodatkowe zabezpieczenie osobiste, nie ma zaś na celu zabezpieczenia źródła przychodu, jakim jest pozarolnicza działalność gospodarcza.

Jednak w wyroku z 16 października 2013 r. (I SA/Gd 1052/13) WSA nie zgodził się z ich stanowiskiem i wskazał, że za koszty uzyskania przychodów należy uznać wszystkie racjonalnie ?i gospodarczo uzasadnione oraz definitywnie poniesione wydatki, których celem jest osiągnięcie przychodów lub zachowanie albo zabezpieczenie ich źródła, związane z prowadzoną działalnością gospodarczą. Sąd podkreślił, że należy zbadać relację pomiędzy wykupionym ubezpieczeniem a celem, jakim jest zachowanie lub zabezpieczenie źródła przychodu. Zdaniem sądu, organ tego nie dokonał, lecz stwierdził arbitralnie, że wydatek taki ma charakter osobisty, co jest niewystarczające.

Ważny jest cel wydatku

Polisa może się przydać w kancelarii notarialnej

Datą powstania przychodu jest dzień wypłaty dywidendy

20 maja 2013 r. NSA wydał uchwałę (II FPS 6/12)

, w której stwierdził, że zyski akcjonariusza spółki komandytowo-akcyjnej będącego osobą fizyczną podlegają opodatkowaniu dopiero w momencie wypłaty dywidendy. W ocenie sądu przychód (dochód) osoby fizycznej, będącej akcjonariuszem spółki komandytowo-akcyjnej, jest przychodem z pozarolniczej działalności gospodarczej. Natomiast w świetle art. 44 ust. 1 pkt 1 ustawy o PIT osoba fizyczna, będąca akcjonariuszem spółki komandytowo-akcyjnej, ma jako podatnik obowiązek odprowadzenia zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych dopiero w dacie powstania przychodu, którą jest dzień wypłaty dywidendy.

Warto zwrócić uwagę, że ze względu na obowiązujące od 2014 roku zmiany w opodatkowaniu spółek komandytowo-akcyjnych omawiana uchwała znajduje zastosowanie do rozliczeń dokonywanych na podstawie przepisów obowiązujących do końca 2013 roku.

Podobnie minister finansów w interpretacji ogólnej z 25 listopada 2013 roku (DD5/033/1/13/KSM/RD-122180/13) wyjaśnił, że dywidenda dla akcjonariusza spółki komandytowo-akcyjnej niebędącego komplementariuszem, jest jego przychodem z działalności gospodarczej, a za datę uzyskania tego przychodu uważa się dzień otrzymania tej dywidendy.

Minister wziął pod uwagę stanowisko wyrażone w uchwałach NSA wydanych w składzie siedmiu sędziów: z 16 stycznia 2012 r. (II FPS 1/11) oraz z 20 maja 2013 r. (II FPS 6/12) i wskazał, że kwota przyznanej i wypłaconej akcjonariuszowi (osobie fizycznej lub osobie prawnej) niebędącemu komplementariuszem dywidendy, jest po stronie takiego akcjonariusza przychodem z działalności gospodarczej. Za datę uzyskania tego przychodu uważa się dzień otrzymania zapłaty, a więc dywidenda zwiększa zaliczkę na podatek dochodowy za miesiąc, w którym ją otrzymano.

Liczy się data otrzymania dywidendy

Ulgę na działalność w strefie rozlicza się proporcjonalnie

W wyroku z 17 czerwca 2013 r. (II FSK 2584/11) NSA orzekł, że dochód ze sprzedaży produktu powstałego częściowo ze składników wyprodukowanych na terenie specjalnej strefy ekonomicznej i częściowo poza nią jest objęty zwolnieniem podatkowym w takiej części, w jakiej strefowe koszty wytworzenia takiego produktu mają się do ogólnych kosztów jego wytworzenia (strefowych i pozastrefowych).

W stanie faktycznym będącym przedmiotem sprawy podatnik wskazał, że zajmuje się produkcją, handlem i dystrybucją gazów technicznych. W związku z tym powstała wątpliwość, ?w jaki sposób ma opodatkować dochód uzyskany ze sprzedaży gazu, który jest mieszaniną substancji wyprodukowanych na terenie strefy oraz poza nią. NSA uznał, że jeśli podatnik jest w stanie wyodrębnić z gotowego wyrobu te składniki, których źródłem jest produkcja na terenie strefy, to tym samym ma możliwość ustalenia wielkości przysługującego mu zwolnienia podatkowego.

Czy półprodukty mogą pochodzić spoza specjalnej strefy

Sporny obiad z kontrahentem

NSA w składzie siedmiu sędziów wydał 17 czerwca 2013 r. wyrok (II FSK 702/11) w sprawie dotyczącej kosztów reprezentacji. NSA orzekł, że wydatki poniesione na zakup usług gastronomicznych na spotkania z kontrahentami mogą stanowić koszty uzyskania przychodów. Uzasadniając swoje stanowisko, sąd podkreślił, że każdy wydatek powinien być analizowany osobno: w pierwszej kolejności pod kątem spełnienia ogólnego warunku zaliczenia do kosztów, ?tj. związku z przychodem, a następnie z uwagi na kryterium reprezentacyjnego charakteru (rozumianego jako dążenie do poprawy wizerunku firmy). W szczególności, w ocenie NSA, wydatki ponoszone na posiłki z kontrahentami na spotkaniach odbywających się w celach biznesowych mają związek z potencjalnymi, przyszłymi przychodami z realizacji zawartych w wyniku tych spotkań kontraktów. Tym samym koszt takich posiłków będzie kosztem podatkowym.

Poszerzony skład NSA nie usunął jednak wątpliwości dotyczących traktowania wydatków na zakup usług gastronomicznych i ich ewentualnej klasyfikacji jako kosztów reprezentacji, niestanowiących kosztów uzyskania przychodów. NSA nie wydał bowiem uchwały, która wiązałaby inne składy sędziowskie NSA i WSA, wskazując, że nie jest władny zastępować ustawodawcę w doprecyzowaniu pojęcia „reprezentacja".

Na bazie tego wyroku minister finansów wydał w listopadzie 2013 r. interpretację ogólną w sprawie ujmowania w kosztach uzyskania przychodów wydatków na poczęstunek dla kontrahentów (DD6/033/127/SOH/2013/RD-120521).

W interpretacji tej minister wskazał, że nie podlegają wyłączeniu z kosztów uzyskania przychodów, na podstawie art. 16 ust. 1 pkt 28 ustawy o CIT, ponoszone przez podatnika wydatki na:

- ?drobne poczęstunki (np. ciastka, paluszki, kanapki),

- ?napoje (np. kawa, herbata, woda mineralna, soki), a także

- ?posiłki typu obiady, lunche

– niezależnie od miejsca ich podawania (tj. w siedzibie podatnika czy poza nią), podawane podczas rozmów z kontrahentami, inwestorami, wykonawcami itp., jeżeli spotkania te dotyczą zakresu prowadzonej przez podatnika działalności gospodarczej.

Za wydatki o charakterze reprezentacyjnym, wyłączone z kosztów uzyskania przychodu, należy natomiast uznać te, których wyłącznym bądź dominującym celem jest stworzenie pewnego wizerunku podatnika, stworzenie dobrego obrazu jego firmy czy działalności, wykreowanie pozytywnych relacji z uczestnikami takich spotkań.

W świetle powyższego każdy wydatek należy zatem oceniać indywidualnie, biorąc pod uwagę okoliczności w jakich został poniesiony oraz cel jego poniesienia.

Firma nie odliczy odsetek od kredytu ?na wypłatę dywidendy

Odsetki od kredytu zaciągniętego na wypłatę dywidendy nie są kosztem uzyskania przychodów – tak orzekł NSA w wyroku z 11 czerwca 2013 r. (II FSK 2023/11). Sąd wskazał, że odsetki od środków pochodzących z kredytu, wykorzystywanych przez podatnika w związku z obowiązkiem wypłaty dywidendy, nie mogą być kosztem uzyskania przychodów. W ocenie NSA nie spełniają one podstawowego warunku, jakim jest zachowanie albo zabezpieczenie źródła przychodu. W konsekwencji nie znajdzie tutaj zastosowania art. 15 ust. 1 ustawy o CIT.

Opłata wstępna w leasingu kosztem ?w dacie poniesienia

W wyroku z 7 czerwca 2013 roku (II FSK 1981/11) NSA orzekł, że wstępna opłata leasingowa, która warunkuje możliwość zawarcia umowy leasingu oraz wydania przedmiotu leasingu, ma w istocie charakter samoistny, nieprzypisany do poszczególnych rat leasingowych. Nie można zatem zasadnie twierdzić, że dotyczy ona okresu, na jaki umowa leasingu została zawarta, a więc okresu przekraczającego rok podatkowy. W konsekwencji, na gruncie przepisów o podatku dochodowym, wstępna opłata leasingowa powinna zostać zaliczona do kosztów jednorazowo, bez konieczności rozliczania jej w czasie.

Koparka nie jest urządzeniem przemysłowym

Od kwoty wypłacanej z tytułu dzierżawy maszyny budowlanej nie trzeba pobierać podatku u źródła – tak orzekł WSA we Wrocławiu w wyroku z 10 lipca 2013 r. (I SA/Wr 1336/12). Zdaniem organów podatkowych, kwota wypłacona przez polską spółkę jej włoskiemu kontrahentowi za wydzierżawienie koparki gąsienicowej była należnością licencyjną za użytkowanie urządzenia przemysłowego, w rozumieniu art. 12 ust. 3 umowy polsko-włoskiej w sprawie unikania podwójnego opodatkowania oraz art. 21 ust. 1 ustawy o CIT.

Tymczasem sąd nie zgodził się ze spotykaną w orzecznictwie tezą, że pojęcie „urządzenie przemysłowe" musi być rozumiane maksymalnie szeroko. W ocenie sądu, biorąc pod uwagę wytyczne zawarte w Modelowej Konwencji OECD dotyczącej umów o unikaniu podwójnego opodatkowania, urządzeniem przemysłowym jest „składnik majątku pełniący pomocniczą funkcję w ramach procesu przemysłowego rozumianego jako ciąg działań mechanicznych lub chemicznych służących do masowej produkcji towarów". Koparka była natomiast wykorzystywana przez skarżącą spółkę do robót budowlanych. W konsekwencji przychód z tytułu jej wydzierżawienia nie może być przychodem w rozumieniu art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy ?o CIT oraz art. 12 ust. 3 umowy polsko-włoskiej i w ogóle nie powinien podlegać opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób prawnych u źródła w Polsce.

Odszkodowanie za zużycie może być kosztem

Tak orzekł NSA w wyroku z 21 sierpnia 2013 r. (II FSK 2452/11). Wyrok ten dotyczył odszkodowania płaconego przez leasingobiorcę z tytułu nadmiernego zużycia leasingowanych maszyn. Organy podatkowe uznały, że odszkodowanie to nie mogło być kosztem uzyskania przychodu z uwagi na brak związku przyczynowo- skutkowego z przychodem.

NSA wskazał jednak, że chociaż wydatki tego rodzaju nie prowadzą bezpośrednio do generowania przychodów, to jednak bez ich poniesienia nie byłoby możliwe prowadzenie przez spółkę podstawowej działalności budowlanej. Do prowadzenia tej działalności potrzebne są bowiem maszyny budowlane, których pozyskanie wymaga zawarcia umowy leasingu na określonych warunkach. Jednocześnie wydatki te są uzasadnione z uwagi na to, że ich nieponiesienie prowadziłoby w konsekwencji do konieczności zapłaty wyższych opłat leasingowych.

Trybunał Konstytucyjny zajmie się nieodpłatnymi świadczeniami

21 października 2013 r. NSA (II FSK 2797/11)

przedstawił Trybunałowi Konstytucyjnemu pytanie prawne dotyczące zgodności z Konstytucją przepisów dotyczących opodatkowania tzw. nieodpłatnych świadczeń w zakresie, w jakim nie precyzują one pojęcia „inne nieodpłatne świadczenia" i są podstawą do ustalenia wartości pieniężnej tych świadczeń, wliczanej do przychodu ze stosunku pracy. Już wcześniej Rzecznik Praw Obywatelskich oraz organizacje pracodawców zgłaszały swoje wątpliwości co do konstytucyjności tych przepisów i niekorzystnych dla podatników wyroków wydawanych na ich podstawie przez sądy administracyjne.

Sprawa, która stała się przyczyną skierowania wniosku do Trybunału Konstytucyjnego, dotyczyła zapewnienia pracownikom przez pracodawcę nieodpłatnego dojazdu do pracy. Ze względu na skierowanie ww. pytania do Trybunału NSA postanowił zawiesić również postępowania w dwóch innych sprawach:

- ?dotyczącej opodatkowania PIT udziału pracownika w imprezie integracyjnej (II FPS 3/13) oraz

- ?dotyczącej opodatkowania PIT kosztów zakwaterowania, wyżywienia, dojazdu oraz innych kosztów poniesionych przez pracodawcę w celu organizacji imprezy szkoleniowo-integracyjnej oraz podobnych imprez, również w przypadku, gdy pracownicy faktycznie tych świadczeń nie otrzymali, a jedynie zostały pozostawione do ich dyspozycji (II FPS 6/13).

Na gwiazdkę podatek od nieodpłatnych świadczeń

Ubezpieczenie OC członków zarządu ?nie ma związku z przychodem

W wyroku z 15 października 2013 r. (II FSK 2924/11) NSA wskazał, że opłacona przez spółkę składka z tytułu ubezpieczenia odpowiedzialności obecnych, byłych czy też przyszłych członków zarządu, nie jest dla spółki kosztem uzyskania przychodów.

W wyroku sąd wskazał, że wydatek poniesiony w związku z opłaceniem składki z tytułu odpowiedzialności cywilnej członków zarządu nie przyczyni się do powstania przychodu spółki i nie zabezpieczy ani nie zachowa źródła jej przychodów. Ustawodawca wyraźnie wiąże koszty uzyskania przychodów z celem osiągnięcia przychodów, przy czym cel ten nie może być „domyślny". Ponoszone koszty powinny realizować cel lub co najmniej zakładać jego realne osiągnięcie. W ocenie sądu wydatkom poniesionym z tytułu ubezpieczenia od odpowiedzialności cywilnej osób wchodzących w skład zarządu spółki nie można przypisać takich cech.

Czynsz najmu firmowego auta ?można rozliczyć w całości

Minister finansów w interpretacji ogólnej z 8 listopada 2013 r. (DD2/033/55/MWJ/13/RD-111005) rozstrzygnął, że wydatki z tytułu czynszu najmu samochodu osobowego używanego dla potrzeb prowadzonej działalności gospodarczej nie są ograniczone limitem kilometrów wynikającym z pomnożenia liczby kilometrów faktycznego przebiegu pojazdu i stawki za jeden kilometr określonej w odrębnych przepisach. Wydatki te mogą być zaliczane w całości do kosztów uzyskania przychodów na zasadach ogólnych.

W interpretacji wskazano, że koszty związane z używaniem samochodu osobowego, ?o których mowa w art. 23 ust. 1 pkt 46 ustawy o PIT oraz art. 16 ust. 1 pkt 51 ustawy o CIT, to koszty posługiwania się tym samochodem, wykorzystywania go. Koszty te nie obejmują kosztów związanych z uzyskaniem możliwości używania takiego samochodu. Wydatki ?z tytułu czynszu najmu samochodu osobowego nie są wydatkami eksploatacyjnymi, a zatem nie są objęte ww. limitem.

Pogląd ten znalazł również potwierdzenie w wyroku NSA z 20 sierpnia 2013 r. (II FSK 2446/11).

Wartość początkowa przy darowiźnie przedsiębiorstwa

W wyroku z 5 listopada 2013 r. (I SA/Rz 809/13) WSA w Rzeszowie uznał, że wartość początkową składników majątkowych otrzymanych w drodze darowizny przedsiębiorstwa należy ustalić w wysokości przyjętej wcześniej przez darczyńcę i kontynuować metodę amortyzacji.

Sąd nie zgodził się z poglądem, że w takim przypadku wartość początkową powinno się ustalać na nowo, z uwzględnieniem wartości rynkowej z dnia nabycia przedsiębiorstwa. Ponowne ustalenie wartości początkowej nabytych składników przedsiębiorstwa jest bowiem, w ocenie sądu, niedopuszczalne. Wyrok został wydany na gruncie przepisów ustawy o PIT.

Kwalifikacja pomocy prawnej zależna ?od formy wykonywania zawodu

21 października 2013 r. Izba Finansowa NSA w pełnym składzie podjęła uchwałę (II FPS 1/13) w sprawie sposobu opodatkowania wynagrodzenia prawników z tytułu udzielonej przez nich i nieopłaconej pomocy prawnej z urzędu. Istniejąca do tej pory w orzecznictwie wątpliwość dotyczyła tego, czy wynagrodzenie to stanowi przychód z działalności gospodarczej, czy też z działalności wykonywanej osobiście.

W rozstrzygnięciu NSA wskazał, że kwalifikacja do źródła przychodów w podatku dochodowym wynagrodzenia z tytułu kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez pełnomocnika ustanowionego z urzędu jest zależna od formy prawnej wykonywania przez niego zawodu adwokata, radcy prawnego czy doradcy podatkowego. Jeżeli więc pełnomocnik wykonuje pomoc prawną ?z urzędu, prowadząc działalność zawodową w formie działalności gospodarczej, to wynagrodzenie ?z tego tytułu należy kwalifikować do źródła przychodów z pozarolniczej działalności gospodarczej, ?o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3 ustawy o PIT. W sytuacji natomiast, gdy pomoc prawna udzielana jest w ramach innych form wykonywania zawodu, wynagrodzenie to należy kwalifikować do źródła przychodów z działalności wykonywanej osobiście, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 2 ustawy o PIT.

Cesja leasingu bez korzyści podatkowej

Wyrokiem z 6 marca 2013 r. (II FSK 1332/11) NSA

rozstrzygał w sprawie dotyczącej cesji umowy leasingu. Sąd wskazał, że na bazie przepisów obowiązujących przed 1 stycznia 2013 r. na dzień wstąpienia nowego korzystającego w stosunek leasingu na miejsce dotychczasowego korzystającego należy zbadać ponownie warunki uznania jej za podatkową umowę leasingu operacyjnego albo finansowego. Brak spełnienia tych warunków skutkuje koniecznością rozliczania umowy leasingu na zasadach przewidzianych dla umów najmu lub dzierżawy (art. 17l ustawy o CIT). Przed nowelizacją, która weszła w życie 1 stycznia 2013 r., przepisy nie przewidywały bowiem możliwości przejścia na nowego korzystającego korzyści podatkowych przy rozliczaniu leasingu.

Zmiana finansującego nie wpływa na uprawnienia korzystającego

Jakie są skutki podatkowe zmiany korzystającego

Zbycie nieruchomości jako działalność gospodarcza

NSA rozstrzygał również w minionym roku w sprawie przypisania przychodu ze zbycia nieruchomości do odpowiedniego źródła przychodów na gruncie PIT. W wyroku z 13 sierpnia 2013 r. (II FSK 2110/11) możemy znaleźć cenne wskazówki w tym zakresie. Sąd uznał, że w przypadku zbycia nieruchomości, na stwierdzenie, czy dana transakcja jest dokonywana w ramach pozarolniczej działalności gospodarczej (art. 10 ust. 1 pkt 3 ustawy o PIT) czy też jest odpłatnym zbyciem, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o PIT, wpływa całokształt okoliczności poprzedzających i towarzyszących zbyciu nieruchomości.

Istotne znaczenie ma więc ustalenie, czy zamiarem podatnika jest uczynienie sobie z odpłatnego zbycia nieruchomości stałego, tj. ciągłego źródła zarobkowania. Według NSA kryteria umożliwiające zakwalifikowanie danych czynności do podejmowanych w ramach działalności gospodarczej, w tym warunek „ciągłości" wskazany w art. 5a pkt 6 ustawy o PIT, nie są spełnione, jeżeli działania podatnika mieszczą się w zwykłych czynnościach związanych z przygotowaniem nieruchomości do sprzedaży (np. polegających na jej uporządkowaniu, uzyskaniu informacji o możliwym zagospodarowaniu, przygotowaniu dokumentacji geodezyjnej, zawarciu umowy z pośrednikiem w obrocie nieruchomościami, wydzieleniu części przeznaczonej do sprzedaży itp.).

Jeśli natomiast skala podjętych przez podatnika czynności dotyczących nieruchomości wykracza w sposób ewidentny poza normalne czynności, jakie podejmuje właściciel, dążący do uzyskania optymalnego przychodu ze zbycia poszczególnych składników majątku osobistego, a nadto działania te nacechowane są fachowością oraz ciągłym, nieamatorskim i nieokazjonalnym charakterem, to zasadne jest uznanie, że przychody uzyskane ze zbycia nieruchomości (lub jej poszczególnych części) stanowią przychody z pozarolniczej działalności gospodarczej.

Towar kupiony od oszusta niekiedy da się rozliczyć

W wyroku z 19 kwietnia 2013 r. (I SA/Bd 1054/12) WSA w Bydgoszczy wskazał, że organ skarbowy, chcąc pozbawić podatnika prawa do rozliczenia poniesionego wydatku jako kosztu uzyskania przychodu z powodu tego, że nie można ustalić źródła pochodzenia towaru, ma obowiązek wykazać, że podatnik świadomie bierze udział w transakcjach o charakterze oszukańczym.

Problem zakupu towarów od firm nierzetelnie rozliczających lub wręcz wyłudzających podatek, dotyczy wielu firm. Szczególnie duże ryzyko występuje w branżach: stalowej, obrotu odpadami, paliwowej, czy też budowlanej, gdzie skala tego typu działań oszukańczych jest bardzo duża. Jeden z modelowych sposobów na wyłudzenie podatku polega na podstawieniu tzw. słupa, który jedynie wystawia faktury na potwierdzenie dostaw towarów niewiadomego pochodzenia. Organy skarbowe, nie mogąc odzyskać podatku niezapłaconego przez nieuczciwych dostawców, bardzo często kwestionują możliwość zaliczenia przez nabywców wydatków poniesionych na nabycie towaru do kosztów uzyskania przychodu. Prowadzi to często u uczciwych podatników do sytuacji, w której handlują oni rzeczywiście nabytym towarem, za który zapłacili, a w efekcie wykazują przychód, nie mogąc rozpoznać kosztów jego uzyskania.

W powołanym wyroku WSA uznał, że nieprawidłowe jest postępowanie organów skarbowych, zmierzające do stwierdzenia, że gdy sprzedawca nie ujawnia źródła nabycia towaru, to kupujący, bez dalszych ustaleń organu, nie ma prawa do odliczenia wydatku na zakup jako kosztu uzyskania przychodu.

Z drugiej jednak strony warto w tym miejscu wskazać na wyrok NSA z 26 września 2013 r. (II FSK 2697/11), w którego uzasadnieniu sąd wyraźnie podkreślił, że wydatek uznawany jest za koszt uzyskania przychodów, gdy obejmuje transakcje faktyczne dokonane między wykazanymi w fakturze sprzedawcą i nabywcą. Stąd też w toku postępowania kontrolnego skutek w postaci potrącenia z przychodu wydatków poniesionych w celu jego osiągnięcia może nastąpić jedynie wtedy, gdy podatnik przedstawi lub wskaże środki dowodowe dokumentujące faktyczne podniesienie wydatku, a które umożliwią organowi podatkowemu przeprowadzenie dowodu w postępowaniu podatkowym.

Wyroki dotyczące VAT oraz innych podatków zostaną omówione za tydzień