Dlaczego „Gazeta Wyborcza”, narzuca temat jednej wspólnej listy opozycji? Dlaczego utrzymując status opiniotwórczego medium, nie organizuje debaty publicznej wokół jakiegokolwiek innego problemu – bezpieczeństwa, usług publicznych czy realnego spadku płac? Bo jedna lista to nic innego niż współczesny „Wasz prezydent, nasz premier”, czyli – by nawiązać do tytułu biografii Adama Michnika, której autorem jest Roman Graczyk – silna potrzeba utrzymania roli demiurga i obrona starego porządku, czemu towarzyszy głębokie przekonanie o tym, że ma się rację, i zupełnie niezrozumienie tego, co się stało w 2015 roku. To kolejny akt wojny na górze, bo generałowie z reguły przygotowują się do bitew, które już się odbyły – kreatorzy jednej listy załatwiają więc swoje pokoleniowe sprawy, nie przyjmując do wiadomości, że innych mogą one guzik obchodzić. A Polacy żyją innymi problemami.
Kilka dni temu poleciłam na Twitterze opublikowany w serwisie Gazeta.pl tekst Grzegorza Sroczyńskiego – „Czy będziecie umieli zmienić choćby paskowych w TVP Info, czyli pięć pytań do opozycji”. I ściągnęłam na siebie setki komentarzy wyborców opozycji. Kolega z ponad 30-letnim stażem w mediach, którego szanuję, kpił tylko dlatego, że śmiałam w ogóle go udostępnić. Przyglądając się innym, podobnym komentarzom, zobaczyłam, że łączy je pewne myślenie pokoleniowe. Mowa o pokoleniu, które nazwę roboczo „solidarnościowym”, które nie dopuszcza myśli o zmianie warty, a rzeczywistość postrzega w niezmienny po 1989 roku sposób – od ponad 30 lat są więc tylko dwa obozy i nic poza tym, a każde kolejne wybory są tymi najważniejszymi. Zatem na kolana, młody chamie…
Czytaj więcej
„Dopóki nie ma decyzji kto i z kim po stronie opozycji startuje w wyborach, dopóty sondaże preferencji partyjnych należy traktować z lekkim przymrużeniem oka” – mówi Jacek Nizinkiewicz w rozmowie z Cezarym Szymankiem. Najnowszy opublikowała dziś „Rzeczpospolita”.
To krytyka z pozycji nieomylnych właścicieli III RP. Niezgodę na bipolarny kształt sceny politycznej traktują jako zamach na to, co stworzyli i z czym się utożsamiają, a więc co chcą utrzymać. Bronią status quo. Wychodzi to przy różnych sporach: o politykę, ocenę transformacji, warunki pracy i godną płacę, prawo do własnego mieszkania (lub najmu od państwa). Bronią Polski, w której miasta budowane są dla samochodów, haruje się po 16 godzin na śmieciówce, a wyborcom mają wystarczyć zaklęcia „jedna lista” i „odsuniemy PiS od władzy”. Tyle że tej Polski, na szczęście, dawno już nie ma.
Mimo to przychodzi „pan Donald” i mówi: „Moim, naszym, waszym zadaniem jest, żeby wyborcy zrozumieli, że tylko jedna lista może wygrać”. „Ci, którzy nie chcą tej jednej listy, dostaną od ludzi, wyborców srogie baty”. Wyborcom się tłumaczy, bo najgorzej, gdyby myśleli samodzielnie i zaczęli zadawać pytania. To zresztą sporo mówi o źródłach kolejnych porażek obozu liberalnego w ostatnich ośmiu latach.
