Prezydent silny arogancją premiera

[ul][li][link=http://blog.rp.pl/blog/2008/10/20/lukasz-warzecha-prezydent-silny-arogancja-premiera/" "target=_blank]Skomentuj[/link][/li][/ul]

W swoim tekście [link=http://www.rp.pl/artykul/205327.html]"Zmasakrować prezydenta"[/link] Igor Janke postawił trafną tezę dotyczącą metod działania Platformy Obywatelskiej wobec Lecha Kaczyńskiego. Teza ta brzmi w skrócie: warto prowokować konflikty z prezydentem, bo i tak to on będzie przez większość Polaków i zdecydowaną większość mediów winiony za wszelkie spory. Lecz Janke nie ma racji, odnosząc tę tezę także do ostatniej kłótni o szczyt w Brukseli. W tym bowiem wypadku sprawdzona taktyka PO zawiodła.

[srodtytul] Bezczelne bajki[/srodtytul]

Stratedzy obu stron konfliktu działają oczywiście w pewnej obiektywnej rzeczywistości politycznej. Jej zasadniczym elementem są grupy zatwardziałych kibiców obu stron – to ci, których odwojować się nie da. Patrząc na słupki poparcia, można jednak bezpiecznie założyć, że takich osób jest wyraźnie mniej wśród około 50 proc. popierających PO niż 22 – 25 procent popierających PiS. Innymi słowy, jeśli wziąć pod uwagę wybory prezydenckie, Lech Kaczyński ma szansę odwojować jakąś część miękkiego, wahającego się elektoratu, który dziś deklaruje głosowanie na Donalda Tuska pod wpływem owczego pędu albo który stwierdza, że głosować w ogóle nie zamierza. Prezydent, bez wątpienia w ścisłej koordynacji z PiS, poczynił już w tym kierunku ważny krok: stara się tak sterować swoimi działaniami, żeby nie być bezpośrednio łączonym z poczynaniami partii Jarosława Kaczyńskiego – choć oczywiście tego związku nie da się całkowicie zerwać. Z horyzontu zniknęła także absolutnie fatalna dla prezydenckiego wizerunku Anna Fotyga, zastąpiona przez elokwentnego, nieunikającego mediów i pewnego siebie Piotra Kownackiego. To był ze strony prezydenta znakomity wybór.

Jednak to nie polityczne konkrety, ale forma, w jakiej prezydent sprawował swój urząd, były dotąd najchętniej ogrywane i wykorzystywane przez jego przeciwników. Platforma opierała swoją taktykę na zdolności Lecha Kaczyńskiego do wizerunkowego samozniszczenia. Ta zdolność była w pełnym rozkwicie jeszcze kilka miesięcy temu.

Coś zmieniło się od czasu konfliktu gruzińskiego. Wtedy bodaj po raz pierwszy od objęcia prezydentury Lech Kaczyński potrafił wypaść korzystnie na tle Donalda Tuska, mimo że rząd zastosował wszelkie środki, aby pokazać prezydenta jako "rozwydrzonego bachora", którego musi pilnować światowy i umiarkowany Radosław Sikorski. Zagorzali przeciwnicy reżimu kaczystowskiego oczywiście nie mogli zostać przekonani, ale nie o nich przecież idzie gra.

Konflikt o wyjazd do Brukseli pokazał jednak całkiem nowego Lecha Kaczyńskiego, co na razie – jak się zdaje – pozostaje przez komentatorów niedostrzeżone. Zobaczmy jednak, jak ogromna jest różnica między dawnym schematem zachowania prezydenta a ostatnimi wydarzeniami. Oto rząd zachowywał się tak prowokacyjnie, jak tylko się dało.

Wypowiedzi premiera i ministra spraw zagranicznych były ewidentnie obliczone na wywołanie agresywnej reakcji prezydenta. Posunięcie z odmową udostępnienia samolotu rządowego było wprost polityczną gangsterką – zwykłym chamstwem przekraczającym granice konfliktu dopuszczalnego w demokracji. Częścią gry na zirytowanie Lecha Kaczyńskiego były także ostentacyjnie bezczelne bajeczki o chorobie pilota lub bajdurzenia o tym, że samolot musi być cały czas "do dyspozycji premiera".

[srodtytul] Zmiana przygotowana[/srodtytul]

Będąc już w Brukseli, Donald Tusk z brutalną szczerością zadeklarował, że prezydenta tam nie potrzebuje. Rząd cały czas napędzał propagandową machinę, która miała przekonać obserwatorów, że z obecności Lecha Kaczyńskiego na szczycie wyniknie coś strasznego, Polska zostanie skompromitowana w oczach świata, nie osiągniemy żadnego zakładanego celu, staniemy się pośmiewiskiem i obiektem kpin po wsze czasy. Dawnemu Lechowi Kaczyńskiemu, wobec wszystkich tych działań i zabiegów, musiałyby puścić nerwy. Łatwo można sobie wyobrazić, jak gładko wchodzi w rolę napisaną dla niego przez premiera Tuska i ministra Sikorskiego, i oto rząd po raz kolejny może pokazać prezydenta jako obrażającego się, pokrzykującego, nieodpowiedzialnego dzieciaka.

Tymczasem autorów rządowego scenariusza spotkał spory zawód. Lech Kaczyński ani na chwilę nie stracił samokontroli i takiego go w podobnej sytuacji jeszcze nie widzieliśmy – od początku prezydentury. Przez ostatnich kilkadziesiąt godzin największego napięcia przed szczytem chętnie rozmawiał z mediami, był spokojny, uśmiechnięty, absolutnie pewny siebie i swoich racji. W nadanym w przeddzień szczytu wywiadzie w TVP 1 mówił stosunkowo jasno i klarownie, co wcale nie było wcześniej regułą. Na pokładzie wyczarterowanego samolotu do Brukseli skandaliczne przecież posunięcia premiera Tuska określił niezwykle elegancko jako "niekonwencjonalne działania". W nadawanej z Brukseli "Kropce nad i" był rzeczowy i dowcipny. Uspokajał atmosferę, nie unikał dziennikarzy, był pogodny i wyraźnie w dobrej formie.