Konflikt Jarka ze Zbyszkiem a globalne ocieplenie

Kto zyskał w zeszły weekend? Choć wydawałoby się oczywiste, że o. Tadeusz Rydzyk, który wyciągnął na ulice stolicy kilkadziesiąt tysięcy osób w obronie telewizji Trwam, mam wrażenie, że jednak politycznie na tym przedsięwzięciu stracił. Owszem pokazał, że murem stoją za nim liderzy prawicy, jednak prawica ta jest podzielona i zwaśniona. A zatem cel, jaki postawił sobie jakiś czas temu - by ją zjednoczyć - nie został osiągnięty.

Nie jest to już pierwszy raz, gdy terenem budowania lub klejenia sojuszu prawicowego jest Kościół. Wszystkie te próby jednak kończyły się niczym. Bo przywództwo polityczne polega na tym, że albo ktoś ma siłę lub charyzmę by innych sobie podporządkować, albo rachunek polityczny sprawia, że ugrupowania dochodzą do kompromisu i budują sojusze. Trudno kogoś namówić za piękny uśmiech do porozumienia.

A sprawa podziału na prawicy jest niezwykle symptomatyczna. Mam wrażenie, że nie ma ona charakteru w żadnej mierze ideowego, ani demokratycznego, lecz wyłącznie strukturalny. Ziobrę, Kowala i Kaczyńskiego nie dzielą poglądy. Nie pokłócili się dlatego, że na serio przeszkadza im sposób sprawowania władzy w PiS. Problem strukturalny polega na tym, że Kaczyński stracił możliwość skutecznego budowania jednolitego prawicowego bloku. Pod tym względem warto się przyjrzeć Platformie. Tusk w budowaniu partii jest nie bardziej demokratyczny od szefa PiS, raczej bardziej bezwzględny. Potrafi przeciwnika najpierw odizolować, a dopiero potem wyrzucić. Kaczyński pozwalał, by od Pi-Su odpadały kawałki. Tak było z Prawicą Rzeczpospolitej, tak było z Polską XXI (która w większości do PiS wróciła), z PJN i ziobrystami. Jedynym odosobnionym a potem porzuconym był Marcinkiewicz. Potem było tylko gorzej.

Wyrzuceni przez Tuska najczęściej wypadali z polityki. Frakcje, które odeszły od PiS w polityce zostają i odbierają mu choćby i kilkadziesiąt setnych procenta, lecz w efekcie nie pozwalają mu na razie dogonić Platformy. Sęk w tym, że ta słabość PiS-u jest największą siłą secesjonistów, a ściślej nie tych, którzy odeszli, lecz ci, którzy zostali wyrzuceni.

Jeśli Kaczyński dziś ugnie się i przyjmie na łono partii ziobrystów czy pejotenowców, straci mir we własnej partii, bo będzie musiał znieść ambicje innych liderów. Ale jeśli tego nie zrobi, prawdopodobnie nie wygra wyborów. To sytuacja bez wyjścia. I żadne "Zbyszku", ani "Jarku" tu nie pomogą.

•••

Gdy w czwartek prezydent Niemiec Joachim Gauck odwołał wizytę na Ukrainie, wydawało się, że to ładny, ale jednak tylko odosobniony gest federalnego prezydenta. Były NRD-owski opozycjonista, a później szef tamtejszego odpowiednika IPN nie chciał firmować swoim nazwiskiem władz, które w nieludzki sposób traktują byłą premier Julię Tymoszenko

W piątek jednak okazało się, że jest inaczej. W proteście przeciw niedemokratycznym działaniom władz Ukrainy z udziału w ceremonii otwarcia Euro 2012 zrezygnowała Viviane Reding, unijna komisarz ds. sprawiedliwości. Sęk w tym, że pierwszy gwizdek mistrzostw miał zabrzmieć nie w Kijowie, ale na Stadionie Narodowym w Warszawie. Oznacza to, że być może współorganizująca Euro z Ukrainą Polska straci z powodu postępków naszych wschodnich sąsiadów.

I tu zaczyna się poważny kłopot. Przypomnijmy, że w założeniu tych, którzy wymyślili wspólne mistrzostwa, impreza poświęcona piłce nożnej miała stać się tylko pretekstem do wciągania Ukrainy do Europy. Miała być projektem nie sportowym, ale cywilizacyjnym i politycznym, gestem wiązania się Polski z Ukrainą i pchania tego kraju na Wschód. Dziś widać wyraźnie, że z tych planów nie zostaje nic. Ba, impreza ta może okazać się niewypałem, bo Unia Europejska właśnie przypomniała sobie, że na Ukrainie łamane są standardy demokratyczne, ale przy okazji ukarzą z błędy Wiktora Janukowycza Polskę. Mam nadzieję, że się tak nie stanie. Niemniej jednak piątkowy zamach bombowy w Dniepropietrowsku nie napawa szczególnym optymizmem. Przeciwnie, istnieje ryzyko, że wywoła na Zachodzie histerię.

•••

A jeśli już o Europie mowa, warto przypomnieć niesławną rezolucję Parlamentu Europejskiego dotyczącą związku między ociepleniem klimatu a przemocą wobec kobiet. Naukowcy twierdzą, że klimat się zmienia. Eksperci z kolei zwracają uwagę, że w Afryce z powodu suszy cierpią głównie kobiety, na których spoczywa ciężar pracy, utrzymania domów, zaopatrzenia domów w wodę itp. To kobiety padają pierwsze ofiarą wojen i plemiennych bitew o dostęp do wodopoju.