Żakowski i aberracja cudu

Inny znów dyskutant mężnie próbuje tłumaczyć, że pojęcie cudu może być przenośnią. Przypomina, że Piłsudski z Episkopatem darli ze sobą koty, no i że właściwie istnieją źródła historyczne, które mówią o ucieczce bolszewików spowodowanej pogłoską o wizerunku Matki Boskiej unoszącym się nad polem bitwy. Człowiek argumentuje, że to chyba fajnie, że tak w ogóle Polacy pogonili najeźdźców a to pod Kłuszynem, a to pod Wiedniem, a to pod Warszawą, co zawdzięczają logistyce, geniuszowi taktycznemu i sztuce walki. I, że istotnie, nawet Jan Sobieski skwitował wiedeńską wiktorię słowami: „Przybyłem, zobaczyłem, zwyciężył Bóg”, trawestując Cezara „Veni vidi vici”. Żaden znany redaktor nie zdążył jednak w on czas z Sobieskiego zażartować, więc powiedzonko króla dostało się na usta całej Europy.

Niestety, pierwsi oświeceni redaktorzy mieli obrodzić za sto lat. Dopiero wtedy można było zacząć porządki z przesądami, z czego wziął się wynalazek gilotyny. Czy jednak oświecenie jest już we Francji na właściwym etapie? Do spodu laiccy, a do dziś chełpią się tam Cudem nad Marną. Ta francuska bitwa rozegrała się tuż przed warszawską i to pewnie też złożyło się na to, że i naszą ochrzczono Cudem jakby prawem serii, zgodnie z duchem nie dość oświeconego czasu w historii Europy. Tak, tak. W tej dyskusji argumenty należy cedzić rozważnie, rzeczowo, by za wszelką cenę nie paść ofiarą opinii niepoczytalnego idioty i ksenofoba. Nieproste to zadanie, gdyż niewiele to roboty dla gwiazdy dziennikarstwa, której w opiekę oddaje swój umysł tylu potencjalnych, ufnych odbiorców.

Europoseł Kowal bronił się dzielnie i rezolutnie, choć redaktor Żakowski do końca nie pozwolił mu zejść ani na sekundę z rejonów teologicznych na ziemię. Taki redaktor pewnie się orientuje, czym Kościół, który „szerzy zabobon”, najdotkliwiej burzy spokój małych główek. Nie obyło się bez tego, by redaktor nie potrzebował przejechać się po słabym wykształceniu wierzących w kościelne cuda. Zabawne i nie przydające rozumu- puszczał oko - są medyczne studia arcybiskupa. Nie ma wątpliwości, że kilkanaście lat samych studiów teologicznych odbytych przez niemal każdego księdza to dla Żakowskiego zbyt wiele. Podzielić przez dziesięć i „chwatit” – jak mówią w krainie wyznawców kamieni. Dla gigantów oświeconego umysłu przecież nic prostszego, niż wszystkie rozwlekłe kilometry filozofii chrześcijańskiej na temat kultu maryjnego i objawień określić krótkim słówkiem „aberracja”. W ustach redaktora słówko „aberracja” świetnie nadaje się na mądrość ludową. Samo jedno wystarcza za wszystkie argumenty. Zwięzłe komunikaty najskuteczniej trafiają do główek, które pasjami lubią być wykształcone. Bajka o szatach króla jest cennym doświadczeniem ludzkości.

Szczęśliwie się składa, że podobno właściciele małych główek niezbyt gorliwie sięgają do „Sklepów cynamonowych” Schulza. Żal byłoby opinii pisarza, gdyby za sprawą niedostatku wyobraźni, bądź kultury, nazwano jego prozę prymitywnym rojeniem i aberracją wariata. Bruno Schulz lubił opisywać potyczki ze Stwórcą.

„Był to dialog groźny jak mowa proroków. Łamańce rąk jego rozrywały niebo na sztuki, a w szczelinach ukazywała się twarz Jehowy wzdęta gniewem i plująca przekleństwa. Nie patrząc widziałem go, groźnego Demiurga, jak leżąc w ciemnościach, jak na Synaju, wsparłszy potężne dłonie na karniszu firanek, przykładał ogromną twarz do górnych szyb okna, na których płaszczył się potwornie mięsisty nos jego. Słyszałem jego głos w przerwach proroczej tyrady mego ojca” – czytamy u Schulza.

Ciekawe, czy przeszkadza komuś szerzenie podobnych aberracji wśród ludzi? Mnie nie przeszkadza. Nie zależy mi też szczególnie na wiedzy, czy naprawdę autor ujrzał twarz Stwórcy w oknie ojcowskiego gabinetu. Mimo to, choć pewnie narażę się na opinię jednostki w stanie aberracji, uważam ten momentami groteskowy i dziwny świat Schulza za prawdziwy, mądry i niezwykle ciekawy. Pocieszam się, że znajduję się pod tym względem w naprawdę świetnym klubie.