[link=http://blog.rp.pl/blog/2009/12/05/lukasz-rucinski-wezel-gordyjski-w-dodatku-pod-pradem/]Skomentuj na blogu[/link]
Podobnie jak w okresie rozbicia dzielnicowego kraj został podzielony na części, a w każdej z nich niepodzielnie rządzi jeden z czterech wielkich koncernów energetycznych. Każdy okopał się w swoim księstwie i dotąd martwił jedynie o to, by lud w terminie płacił rachunki.
Ostatnio jednak grupom energetycznym przybył nowy problem. Konkurencja coraz śmielej robi wypady na ościenne terytoria i próbuje przekonać tamtejsze firmy, by prąd kupowały u niej, a nie u swoich suwerenów.
Jeżeli jednak sądzą państwo, że i do was zapuka przedstawiciel spółki energetycznej, aby położyć na stole atrakcyjny cennik, to jesteście w błędzie. Sytuacja na rynku energii przypomina bowiem tę, z którą mieliśmy do czynienia parę lat temu w telefonii komórkowej. Trzech operatorów tworzyło oligopol i konkurencja między nimi praktycznie nie istniała. Jedynie wielcy przedsiębiorcy, którzy potrzebowali setek telefonów, mogli liczyć na względy operatorów. Przeciętny człowiek, a nawet mały biznes, nic z tego nie miał.
Rozbicie telekomunikacyjnego oligopolu w końcu się udało. Czy możliwe jest również w energetyce? Owszem, ale wymagałoby to, wzorem rynku komórkowego, interwencji państwa. Tyle że interwencja taka osłabiłaby pozycję grup energetycznych. A są to spółki: które co roku zapewniają państwu miliardowe dywidendy; w których państwo może odsprzedać trochę udziałów i zarobić kilkadziesiąt miliardów, nie tracąc przy tym nad nimi kontroli; w których działają potężne związki zawodowe chroniące rozdęte przywileje pracownicze; i które są głównym odbiorcą węgla z także państwowych kopalń, gdzie związki są być może jeszcze silniejsze.
