Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie skierował pytanie prawne w tej sprawie do Trybunału Konstytucyjnego. Chodzi o art. 215 ust. 2 ustawy o gospodarce nieruchomościami. Na jego podstawie dawni właściciele nieruchomości warszawskich (ich następcy prawni) mogą się domagać odszkodowania, gdy państwo przejęło na własność ich dom jednorodzinny po 5 kwietnia 1958 r. Możliwość taką mają również osoby, których działka mogła być przeznaczona pod budownictwo mieszkaniowe przed dniem wejścia w życie dekretu warszawskiego, tj. 21 listopada 1945 r., ale pozbawieni zostali faktycznej możliwości władania nią po 5 kwietnia 1958 r.
Przepis daje więc podstawę do ubiegania się o odszkodowanie jedynie ograniczonej grupie osób pozbawionych na podstawie dekretu warszawskiego prawa własności nieruchomości. Zdaniem WSA w Warszawie nie ma żadnych podstaw do utrzymywania takiej daty granicznej.
Tymczasem odgrywa ona istotną rolę, różnicuje bowiem sytuację prawną poprzednich właścicieli. W efekcie przepis może naruszać ustawę zasadniczą, a konkretnie art. 32 ust. 1 konstytucji. To ostatnie uregulowanie dotyczy zasady równości. Nakazuje ona jednakowo traktować podmioty mające ten sam status. Art. 215 ust. 2 ustawy o gospodarce nieruchomościami ewidentnie zaś różnicuje dawnych właścicieli w zależności od tego, kiedy utracili swoją nieruchomość.
Z tych powodów art. 215 ust. 2 może dodatkowo naruszać zasadę poprawnej legislacji oraz zaufania obywatela do państwa i stanowionego przez niego prawa.
WSA uważa, że art. 215 ust. 2 w zakresie, w jakim uzależnia prawo do odszkodowania od pozbawienia poprzedniego właściciela (lub jego następców prawnych) faktycznej możliwości władania nieruchomością po 5 kwietnia 1958 r., może naruszać konstytucję. Postanowił więc zawiesić rozpatrywaną sprawę, na tle której pojawiły się wątpliwości co do konstytucyjności tego uregulowania, i skierować pytanie do Trybunału Konstytucyjnego.
