Przewoźnik dusz w labiryncie zbrodni i cyfr

Czy naprawdę definitywnie pożegnał się pan z komisarzem Eberhardem Mockiem?

Marek Krajewski:

Tak. I coraz mniej mam o niego pytań. Ludzie przyzwyczaili się do nowego bohatera, komisarza Edwarda Popielskiego, który pojawia się już w trzeciej książce. Polubili go.

Mock działał w międzywojennym Wrocławiu, czyli Breslau, Popielski – we Lwowie. Łatwiej się panu tworzy tę drugą miejską topografię?

To o wiele prostsze niż odtwarzanie realiów historycznego Wrocławia. Lwów podczas wojny nie został zniszczony. Budynki stoją, można je opisać, zajrzeć w bramy i zaułki, przejść się po ulicach. Oczywiście miejsca, które występują w kryminale, ubarwiając go – knajpy, domy publiczne i inne gniazda występku – siłą rzeczy już nie istnieją, ale odkrywałem je dzięki życzliwości ukraińskich historyków i przewodników.

Jak dawni i obecni lwowiacy ocenili pana pracę?

Nie spotkałem się z uwagami, że coś nie znajdowało się w miejscu przeze mnie opisanym. Przeciwnie. Wysiedleni mieszkańcy dawnego Lwowa często podkreślają, że udało mi się odtworzyć przedwojenny klimat. Ale tych głosów jest coraz mniej. Pokolenie, które pamięta tamte czasy, powoli odchodzi. Nowe nie ma do oceny punktów odniesienia.

Modne są teraz gry terenowe. Czy jakieś grupy wędrują śladami Mocka albo Popielskiego?

Tropem komisarza Mocka, owszem, ludzie chodzą. O lwowskich grach miejskich nie słyszałem.

W tytułach książek o komisarzu Popielskim nawiązuje pan do mitologii. To dodatkowy klucz?

Owszem. Jaki? Pozostawiam rozszyfrowanie czytelnikom. Ale wykorzystany starogrecki motyw to także znak rozpoznawczy mojej nowej serii, w której znalazły się „Głowa Minotaura", „Erynie", a teraz „Liczby Charona". W poprzednim cyklu w tytule każdej powieści dawałem dawną