Więcej słońca w mroku

Rz: Poprzednią płytę zdominowały motywy powstańcze, najnowszy album „Gospel” pełen jest wątków z Pisma Świętego. Czy Lao Che chce nagrywać albumy absolutnie niebanalne?

Hubert Dobaczewski: Już na pierwszej płycie staraliśmy się tworzyć nową wartość. Tak było w przypadku „Guseł”, „Powstania warszawskiego”, i tak jest teraz, chociaż najnowsza płyta nie jest tak spójnym konceptualnym albumem.

Czy jest taki temat, któremu nigdy nie poświęcilibyście płyty?

Nie należę do artystów, którzy mają plany na 15 krążków. Właśnie ukazał się „Gospel” i przez rok zamierzamy się poświęcać graniu na żywo, oddawaniu energii publiczności. Po nagraniu albumu nigdy nie wiemy, co będzie dalej, musimy się zdystansować. Dopiero wówczas przekonujemy się, do której rzeki będziemy wchodzić, a którą omijać.

„Gospel” wyróżnia się klimatem – znacznie „jaśniejszym”, radośniejszym. Chcieliście zaserwować coś bardziej muzycznie przystępnego?

Takie było założenie. To oczywiście nie jest płyta o błahostkach, dotykamy tu rzeczy uniwersalnych, choćby relacji człowieka z Bogiem, ale cała idea nagrania, doboru melodii była taka, by odróżnić się od tego, co robiliśmy wcześniej. „Gusła” były mroczne i depresyjne, na „Powstaniu warszawskim” następowała eskalacja emocji, tu postanowiliśmy wprowadzić nieco słońca w naszą mieszaninę gatunków.

Skąd się wziął pomysł sięgnięcia po motywy religijne, które w Polsce najczęściej są eksploatowane przez chłopców z Oazy czy nawróconych po latach szaleństw rockmanów?

Wszystko, co znalazło się na nowej płycie, powstało bardzo naturalnie – dotyczy to nie tylko muzyki, ale i tekstów. Z czasem całość zaczęła się sama układać. Starałem się wyrazić jakąś tęsknotę za duchowością, choć przyznam, że z samą religią nie jest mi do końca po drodze.

Czy na nowej płycie są takie piosenki pewniaki, które niezależnie od miejsca i ludzi są przyjmowane gorąco?

To, co się przyjęło, to idea całej płyty – niby innej, brzmiącej jak z dyskografii innego zespołu, a przy tym z subtelnym wspólnym mianownikiem. Ludzie identyfikują się z całym albumem. My zresztą nie jesteśmy zespołem przebojów, nie chcemy promować się w radiu z jakimś singlem.

Przyzwyczailiśmy odbiorców, by traktowali naszą twórczość całościowo, syntetycznie. Żeby odnaleźć się w tej płycie, trzeba przesłuchać ją od początku do końca. Wiadomo, że są numery, które bardziej porywają publiczność, ale są też kompozycje bardziej refleksyjne, których publika słucha z powagą, przeżywając je bardzo wewnętrznie.