Z zainteresowaniem natomiast kompozytor podjął się przygotowania symfonii dla uczczenia 38. Zjazdu Fizyków Polskich, który odbył się we wrześniu 2005 r. w Warszawie. Impreza ta była kulminacją polskich obchodów Światowego Roku Fizyki ustanowionego przez Zgromadzenie Ogólne ONZ dla upamiętnienia stulecia ogłoszenia prac Alberta Einsteina. Genialny fizyk poświęcił je teorii względności, zjawisku fotoelektrycznemu oraz ruchom Browna.
W liście do organizatorów zjazdu Kilar napisał wtedy, że swoją symfonię traktuje jako „swoisty prezent i hołd jednocześnie dla polskiej fizyki, polskich fizyków i dla fizyki w ogóle”. A dziś ten wybitny kompozytor jest jedynym artystą w Komitecie Honorowym Międzynarodowego Roku Astronomii w Polsce. Nic więc dziwnego, że podczas obchodów tego roku będzie można usłyszeć ową dedykowaną naukowcom symfonię – „De motu”.
Nazwisko urodzonego w 1932 roku Kilara wielu kojarzy się głównie z muzyką filmową, za którą kompozytor otrzymywał liczne nagrody. Wojciech Kilar ma bowiem w swoim dorobku ścieżki dźwiękowe do wielu obrazów. Wśród nich znalazły się: „Ziemia obiecana”, „Pan Tadeusz”, „Sól ziemi czarnej”, „Śmierć jak kromka chleba”, „Lalka”, „Rejs”, „Śmierć i dziewczyna”, „Dracula”, „Portret damy”, „Dziewiąte wrota” i „Pianista”.
Jednak, jak wielokrotnie podkreślał, to nie muzyka filmowa była dla niego najważniejsza. Od początku lat 60. był jednym ze współtwórców nowej polskiej szkoły awangardowej. Powstały wtedy takie jego utwory jak „Rif 62” entuzjastycznie przyjęty w 1962 roku podczas festiwalu Warszawska Jesień. Ciepło przyjęto także kolejne kompozycje, m.in.: „Génerique” (1963) i „Diphtongos” (1964) oraz „Upstairs-Downstairs” (1971).
Od polowy lat 70. Wojciech Kilar dawał wyraz swojej fascynacji Tatrami i Podhalem, podejmował w twórczości wątki religijne i ludowe. W 1974 roku skomponował najsłynniejszy swój poemat symfoniczny „Krzesany”. Kolejne jego tatrzańskie utwory to „Kościelec 1909” (1976), skomponowany ku pamięci Mieczysława Karłowicza, „Siwa mgła” (1979). Te wątki obecne są również w utworach takich jak „Exodus” (1979 – 1981), „Angelus” na sopran, chór mieszany i orkiestrę symfoniczną (1982 – 1984), „Orawa” (1986), utwór na orkiestrę kameralną, oraz „Preludium chorałowe” (1988).
