Kto i ile płaci za opóźnienie

Reklamować można nie tylko imprezę turystyczną. Swoje prawa mają też konsumenci, którzy sami zorganizowali wypoczynek.

Publikacja: 28.02.2014 08:52

Osoby, które nie wykupiły wycieczki w biurze podróży, ale za transport i zakwaterowanie zapłaciły osobno, mogą swoje roszczenia kierować do przewoźnika lub hotelarza.

Jeśli podróż pociągiem do narciarskiego kurortu się wydłużyła, można się domagać odszkodowania. Należy się zwrot 25 proc. ceny biletu, gdy opóźnienie sięgnęło od 60 do 119 minut i 50 proc. ceny biletu, jeśli pociąg był opóźniony o 120 minut lub więcej. Dotyczy to przejazdów na terenie Polski i UE pociągami: Ekspres, InterCity, Express InterCity, EuroCity lub EuroNight.

Pasażer powinien poprosić konduktora o potwierdzenie opóźnienia na bilecie, a następnie złożyć pisemną skargę do przewoźnika. Przepisy umożliwiające uzyskanie odszkodowania za opóźnienie nie mają jednak zastosowania do przewozów miejskich, podmiejskich i regionalnych.

Jeżeli ktoś zdecydował się na podróż samolotem, a jego walizka lub narty zaginęły podczas przeładunku, też może się domagać odszkodowania. W takiej sytuacji należy zgłosić się do punktu informacyjnego i wypełnić protokół nieprawidłowości bagażowej (PIR), zachowując jego kopię. Następny krok to złożenie reklamacji do linii lotniczej.

Trzeba pamiętać o dwóch podstawowych sprawach – terminach i dowodach na poniesienie szkody. Przepisy nie precyzują czasu na reklamację zaginionego bagażu, ale już w razie zniszczenia walizki pasażer ma siedem dni na jej wysłanie, a w razie opóźnienia bagażu – 21.

Maksymalna kwota odszkodowania, jakiej można domagać się na podstawie konwencji montrealskiej, wynosi ok. 4,7 tys. zł. Do pisma reklamacyjnego, trzeba dołączyć dowody, np. kopię PIR oraz rachunki za rzeczy, które znajdowały się w walizce (gdy zaginie lub zostanie zniszczona). Bez nich wartość bagażu zostanie wyceniona na podstawie wagi, co jest mniej korzystne.

Niezadowolony ze standardu hotelu turysta także może złożyć reklamacje. Wyjeżdżając na urlop w Polsce, warto odwołać się do rozporządzenia w sprawie obiektów hotelarskich. Przewiduje ono, że pokoje w najskromniejszych obiektach jednogwiazdkowych powinny być wyposażone w umywalki (łazienki są ogólnodostępne na korytarzach), łóżka i szafy. W obiekcie musi być ciepła woda i ogrzewanie, a jeżeli budynek ma więcej niż cztery piętra – winda. Pokój jednoosobowy powinien mieć przynajmniej 8 mkw. Hotele mające dwie gwiazdki dysponują nieco większymi pokojami, z łazienką, telefonem i telewizorem. Im wyższa kategoria, tym wyższe i bardzo dokładnie określone wymagania.

Pokoje w hotelach trzygwiazdkowych muszą być klimatyzowane, codziennie sprzątane i wyposażone w drzwi na kartę. W pokojach w hotelach cztero- i pięciogwiazdkowych musi być lodówka lub minibar oraz suszarka do włosów.

Nie tylko standard pokoju można reklamować. Hotel odpowiada za rzeczy pozostawione przez gości w pokoju – za ich uszkodzenie i kradzież. Choć poza Europą ta kwestia może być uregulowana inaczej. Zdarza się jednak, że hotele zastrzegają, że nie ponoszą odpowiedzialności za kradzież np. biżuterii, pieniędzy czy przedmiotów o wartości artystycznej. Takie zapisy w umowie o świadczenie usług hotelarskich są nieważne. Co istotne, hotel ma obowiązek przyjąć wartościowe rzeczy do depozytu, chyba że rzecz jest niebezpieczna, za duża lub zbyt cenna.