Artur Bartkiewicz: Wybory prezydenckie pokazują, że nie jesteśmy skazani na wieczną wojnę KO z PiS

Ale z drugiej strony sytuacja była niewiele lepsza. Rafał Trzaskowski boleśnie przekonał się, że łatwiej prowadzić kampanię wyborczą, bazując na haśle „Mamy dość!” (jak w 2020 roku) i z wygodnych opozycyjnych pozycji krytykując obóz władzy, niż występować jako kandydat obozu rządzącego, będąc zmuszonym do obrony dorobku (a może bardziej jego braku) niezbyt popularnego i niezbyt skutecznego rządu. Może dlatego również ten kandydat nie przedstawił jakiejś porywającej wizji, bo przecież gdyby taką miał, to pojawiłyby się pytania, dlaczego rząd Donalda Tuska jej nie realizuje. Mało tego – choć początkowo dystansował się wobec rywali, z Karolem Nawrockim na czele, i obiecywał raczej zgodę narodową, na koniec wszedł w dobrze znane, polaryzacyjne tory i zaczął występować w klasycznej roli uczestnika wojny polsko-polskiej, wymierzając razy przeciwnikowi w czasie debat i na wiecach. W efekcie na finiszu kampanii mamy rekonstrukcję polskiej polityki z ostatnich dwóch dekad – PiS każe nam wybierać Karola Nawrockiego, bo inaczej będzie rządził Rafał Trzaskowski, a KO przekonuje nas do wyboru Rafała Trzaskowskiego, bo inaczej wróci PiS.

Czytaj więcej

Polityka

Sondaż przed pierwszą turą: Karol Nawrocki dogania Rafała Trzaskowskiego

Poparcie dla lidera sondaży, kandydata Koalicji Obywatelskiej Rafała Trzaskowskiego wśród zdecydo...

Od Sławomira Mentzena po Adriana Zandberga – czyli wyborcy szukają alternatywy

Sondaże pokazują, że taka w gruncie rzeczy dość jałowa polityka permanentnego sporu politycznego przestaje jednak wystarczać, zwłaszcza młodszym wyborcom, którzy najwyraźniej mają dość politycznych igrzysk i chcieliby jednak propozycji programowej wykraczającej poza „byle tylko nie ci drudzy”. Stąd duża popularność wśród najmłodszych wyborców radykalnych, ale spójnych programów głębokiej reformy państwa przedstawianych przez Sławomira Mentzena i Konfederację z jednej strony oraz Adriana Zandberga i Razem z drugiej. Nawet tak skrajne poglądy, jak te prezentowane przez Grzegorza Brauna, potrafią dziś przyciągać dwa razy więcej wyborców, niż był w stanie to zrobić Robert Biedroń jako kandydat lewicy w 2020 roku. A nawet jeśli nie siły antyestablishmentowe, to może chociaż nowe pokolenie polityków – jak Magdalena Biejat, która mimo że Lewica nie przeznaczyła zbyt dużych środków na jej kampanię, prawdopodobnie osiągnie najlepszy wynik jako przedstawicielka SLD i jego sukcesorów od 2010 roku.

W tych wyborach depozytariusze nadziei na nowe otwarcie w polskiej polityce muszą zadowolić się walką o trzecie miejsce. Ale jeśli KO i PiS nie wymyślą się na nowo, za pięć lat może być już zupełnie inaczej.