Na razie jedynym konkretem pozostaje komunikat rzecznika rządu RFN, że “procedury związane z powołaniem władz fundacji poświęconej wysiedleniom Niemców jeszcze się nie rozpoczęły” i że “nie ma sensu spekulować, co się wydarzy, gdy nominacje do rady fundacji zostaną przedstawione”.
Te słowa nie oznaczają, niestety, że Niemcy zrezygnowali z nominacji pani Steinbach. Trudno, abyśmy poczuli się uspokojeni kolejnym dyplomatycznym komunałem, iż “celem niemieckiego rządu jest przyjazna współpraca z Polską na gruncie dwustronnym i europejskim”.
Nieoficjalne informacje podawane przez źródła zbliżone do rządu Niemiec brzmią nie najgorzej. Ponoć decyzja w sprawie składu rady zapadnie dopiero w 2010 albo 2011 roku. Jest więc jeszcze trochę czasu, aby odpowiedzieć na parę pytań. Dlaczego, aby powstrzymać nominację Eriki Steinbach, potrzebna była tak gwałtowna szarża dyplomatyczna Władysława Bartoszewskiego? Dlaczego minister Radosław Sikorski musiał naszym niemieckim partnerom zwracać uwagę na wagę problemu, przypominając, iż na rozmowy z nimi jedzie były więzień Auschwitz i honorowy obywatel Izraela? Dlaczego w relacjach między dwoma krajami, członkami tych samych wspólnot politycznych i militarnych, tak trudno jest załatwić tę sprawę?
Wielu Niemców odpowie, że to problem Polaków i ich neuroz. Dodając jednocześnie, że przeceniamy rolę Eriki Steinbach. Doprawdy? W takim razie dlaczego już dziś nie można ogłosić składu rady fundacji bez pani Steinbach? Dlaczego tę podobno nieważną postać Angela Merkel przyjęła wczoraj przed rozmową z wysłannikiem polskiego rządu?
Dokładnie rok temu po spotkaniu Władysława Bartoszewskiego z sekretarzem stanu w urzędzie kanclerskim Berndem Neumannem też wyrażano zadowolenie. Szeptano o kompromisie. W zamian za wycofanie naszego sprzeciwu wobec “Widocznego znaku” Niemcy mieli odsunąć Erikę Steinbach od tego projektu. Dziś wiemy, że dobra wola Warszawy nie spotkała się z podobną reakcją Berlina.
