Najpierw główni bohaterowie afery, czyli Zbigniew Chlebowski i Mirosław Drzewiecki. Pierwszy z nich robi wrażenie – tak wynika z lektury podsłuchów założonych przez CBA – nie poważnego, dbającego o interes państwa posła, ale chłopca na posyłki. Sytuacja, w której przewodniczący największego klubu parlamentarnego, szef Komisji Finansów Publicznych, stara się przypodobać właścicielowi Casino Polonia, osobie skazanej za korupcję prawomocnym wyrokiem, musi budzić zażenowanie. "Na 90 procent, Rysiu, że załatwimy. Tam walczę, nie jest łatwo. (...) Biegam z tym sam, blokuję sprawę tych dopłat od roku. To wyłącznie moja zasługa" – te słowa przejdą niestety do historii polskiej polityki i staną się symbolem podległości reprezentujących ogół obywateli posłów prywatnym biznesmenom. I nawet jeśli nie są dowodem na korupcję – a same w sobie nie są –wyraźnie pokazują, kto tu rządzi i kto tu kogo słucha. To "Rysiu" zdaje się być dla szefa Klubu PO właściwym przełożonym. To jemu okazywał uległość szef Komisji Finansów Publicznych.
Więcej. Można domniemywać, że politycy naradzają się razem z biznesmenami, jak usunąć wiceministra finansów, który przygotował niekorzystny dla tych ostatnich projekt przepisów. Piękny to przykład do naśladowania dla zwykłych obywateli, szczególnie tych, którzy spierają się z urzędami skarbowymi. Recepta na kłopoty wydaje się prosta: trzeba znaleźć odpowiednio wysoko postawionego protektora i wykorzystując jego koneksje, doprowadzić do zwolnienia niewygodnego urzędnika.
Nie mniej osobliwie zdaje się postępować minister sprawiedliwości Andrzej Czuma. W swym pierwszym publicznym wystąpieniu zachował się nie jak prokurator generalny – w końcu wciąż sprawuje tę funkcję – ale jak adwokat obu podejrzanych, stwierdzając, że są "absolutnie niewinni". Jeśli to nie jest wywieranie niedopuszczalnego nacisku na innych prokuratorów i sugerowanie im, jak mają postępować z doniesieniami z CBA, to co to jest? Skrajna nieodpowiedzialność? Kolesiostwo? Niepowstrzymany słowotok? Ale minister Czuma nie poprzestał na wydaniu uniewinniającego wyroku. Od razu przeszedł do kontrataku. Zaatakował Mariusza Kamińskiego, uznając, że jest to człowiek niepoważny, działający jakby pod wpływem amoku, niezdolny rozeznać wagi swoich czynów.
Ukoronowaniem tej serii była napaść na "Rzeczpospolitą", którą Czuma nazwał "partyjną gazetą PiS". Naprawdę, czy polscy politycy muszą być tak żałośnie przewidywalni? Dlaczego człowiek tak zasłużony dla Polski, o takim życiorysie jak Andrzej Czuma, tak łatwo popada w śmieszność? Dlaczego, zamiast występować w imieniu sprawiedliwości, staje się obrońcą interesów swej partii?
"Rzeczpospolita" nie jest gazetą żadnej partii. Stara się piętnować nadużycia wszystkich polityków różnych ugrupowań w równym stopniu, co doskonale było widać we wrześniu 2006 roku, kiedy to TVN ujawniła dziwne negocjacje PiS i Samoobrony. Właśnie dzięki temu spokojnie mogę stwierdzić, że minister Andrzej Czuma się kompromituje. Niektóre jego wypowiedzi można wręcz uznać za groźby pod adresem dziennikarzy.
