Izba zakwestionowała stanowisko spółki w części odnoszącej się do przypadków, gdy „umowy pożyczek zostaną zawarte poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej i środki pieniężne w chwili ich zawarcia będą znajdowały się również poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej oraz gdy środki pieniężne będą znajdować się na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub umowy będą zawarte na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej i nabywca będzie miał siedzibę na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej a czynności udzielania pożyczki zostaną objęte zakresem ustawy o podatku od towarów i usług”. Natomiast w pozostałej części stanowisko spółki uznała za prawidłowe.
Komentuje Katarzyna Rapacz, konsultantka w Dziale Prawnopodatkowym PwC
Podstawowe znaczenie dla zrozumienia stanowiska izby ma rozróżnienie pomiędzy czynnościami objętymi PCC i pozostającymi poza zakresem tego podatku. Natomiast w kolejnym kroku odróżnienie wśród czynności objętych zakresem PCC tych, które korzystają ze zwolnienia z tego podatku, i zwolnieniem takim nieobjętych.
Zdaniem spółki wszystkie umowy pożyczek, które zamierza zawierać, powinny być zwolnione z PCC na podstawie art. 9 pkt 10 lit. a ustawy o PCC, z uwagi na to, że będą udzielane przez przedsiębiorców prowadzących działalność w zakresie udzielania pożyczek i niemających w Polsce siedziby ani zarządu. Tymczasem aby dana czynność mogła korzystać ze zwolnienia z PCC, najpierw musi pozostawać w zakresie tego podatku.W istocie rzeczy spółka spytała nie o jedną, lecz o kilka sytuacji rodzących różne skutki podatkowe.
Opis zdarzenia sformułowany był bowiem wariantowo: umowa pożyczki może być zawarta w Polsce lub poza terytorium kraju i jednocześnie środki pieniężne mogą znajdować się w Polsce lub poza nią. Zgodnie z art. 1 ust. 4 pkt 2 ustawy o PCC jeżeli przedmiot czynności cywilnoprawnej znajduje się poza terytorium kraju, czynność ta podlega opodatkowaniu tylko wtedy, gdy nabywca ma miejsce zamieszkania lub siedzibę w Polsce i czynność została dokonana w Polsce.
