Treść dostępna jest dla naszych prenumeratorów!
Kontynuuj czytanie tego artykułu w ramach e-prenumeraty Rzeczpospolitej. Korzystaj z nieograniczonego dostępu i czytaj swoje ulubione treści w serwisie rp.pl i e-wydaniu.
Kontynuacja działalności fundacji rodzinnej, gdy brak fundatora
Jeśli jedynymi beneficjentami fundacji rodzinnej po śmierci fundatora będą małoletni, korzystanie ze świadczeń przyznawanych przez fundację może być uzależnione od wsparcia ich opiekunów. By zachować ciągłość fundacji, warto przewidzieć w statucie odpowiednie mechanizmy z tym związane.
Fundacja rodzinna jako podmiot prawny jest powoływana przede wszystkim dla celów kumulacji aktywów majątkowych należących do rodziny. Mogą być to zarówno środki pieniężne, nieruchomości, papiery wartościowe, jak i inne aktywa rzeczowe. Założeniem instytucji fundacji rodzinnej jest, aby majątek był zabezpieczany przez fundatora (albo fundatorów) na potrzeby beneficjentów i przyszłych pokoleń rodzinnych. Pozwala to jednocześnie zabezpieczyć całość majątku np. w sytuacji wielości spadkobierców czy też zróżnicowanej sytuacji osobistej w danej rodzinie. Beneficjentem samej fundacji może być również dziecko albo inne osoby, które nie posiadają pełnej zdolności do czynności prawnych. W takich sytuacjach może okazać się, że korzystanie ze świadczeń przyznawanych przez fundację jest uzależnione od wsparcia innych osób, tj. odpowiednio rodzica, opiekuna, kuratora czy też innej osoby sprawującej pieczę nad majątkiem. Jest to kluczowe z perspektywy konstruowania przepisów wewnętrznych fundacji (w tym zwłaszcza jej statutu) i wzajemnych relacji pomiędzy beneficjentami oraz powinno stanowić podstawę do dyskusji na temat kształtu fundacji w sytuacji, kiedy wobec braku pełnoletnich przedstawicieli rodziny nie jest możliwe jej funkcjonowanie, a sami beneficjenci nie mogą otrzymywać należnych im świadczeń.
Pozostało 85% artykułu
