Polska koprodukcja w Wenecji: gdy rodzic jest winny śmierci dziecka

Facet na skraju załamania nerwowego. Szef upadającego przedsiębiorstwa mediowego – gazety, która straciła finansową stabilność. Jeszcze próbuje firmę ratować, z nowym dyrektorem wdrażać systemy naprawcze. Jego była żona prosi o drobną przysługę, trzeba zawieźć jej ojcu nowy ciśnieniomierz. Obecna wydzwania do niego do pracy co dziesięć minut z najdrobniejszymi sprawami. Ostatnio chodzi o kupno nowej komody. Więc dzień jak co dzień. Rano, po joggingu, Mihal pakuje do swojego SUV-a nowy fotelik i zabiera dwuletnią córeczkę Dominikę, którą w drodze do pracy ma zostawić w żłobku. 

Sześć godzin później jego świat zatrzyma się i nigdy już nie będzie taki sam. Nagle mężczyzna pędem puści się w stronę parkingu przed budynkiem gazety. Dominika! 

Czytaj więcej

Film

Wenecja pełna niepokoju: Film o tragedii Palestyny i nowy „Frankenstein"

Festiwal w Wenecji, który rozpoczyna się w środę 27 sierpnia przyciąga twórców o wielkich nazwisk...

Jak przeżyć śmierć dziecka?

Dalej jest już tylko rozpacz. Pogotowie wzywane do mdlejącej żony, tłum natrętnych dziennikarzy pod domem. I komputer. Na ekranie: „W nagrzanym samochodzie umierasz 15 minut!” i dalej: „Nasza świadomość prioryzuje rzeczy według ich ważności, ale na poziomie komórkowym pamięć tego nie robi. Jeśli jesteś w stanie zapomnieć o telefonie, to potencjalnie jesteś w stanie zapomnieć o swoim dziecku”. 

„Piszą, że zdarza się to wszędzie. To jest syndrom zapomnianego dziecka” – Mihal próbuje powiedzieć żonie. I sobie. 

Ale nie da się ugasić traumy, rozpaczy, wyrzutów sumienia. Nie zrobią tego ani naukowe objaśnienia, ani prawo, ani współpracownicy dzwoniący: „Wróć do żywych. Potrzebujemy cię”. A zresztą, fałsz ludzi bywa czasem ogromny…

Scenariusz „Ojca” reżyserka Tereza Nvotova napisała razem z Dusanem Budzakiem, którego bliski przyjaciel przeżył taką właśnie tragedię. Jego historia posłużyła za punkt wyjścia. 

— Rozmawialiśmy z psychologami i psychiatrami, studiowaliśmy historie ludzi, którym wydarzyła się podobna tragedia. Nie chcieliśmy jednak z nimi rozmawiać, żeby nie otwierać ich ran — mówiła w Wenecji reżyserka, podkreślając jednocześnie, że wiele zawdzięcza aktorom, którzy stworzyli przejmujące kreacje – Dominice Moravkovej i rzeczywiście świetnemu Milanovi Ondrikovi. 

Nvotova nie osądza. Pokazuje tragizm takiej historii. Ciężar, z którym nie da się żyć. I nie zmieni tego nic. A żona? „Bo ty nigdy nie chciałeś Dominiki” – rzuci. Co ona ma zrobić? Jak tę traumę przerobić? Jak patrzeć codziennie na człowieka, który zamknął w upał drzwi samochodu i wrócił do niego po sześciu godzinach? Sprawa w sądzie o nieumyślne spowodowanie śmierci? Jakieś paragrafy, artykuły, punkty? Jakie one mają znaczenie? 

Tych pytań jest w filmie dużo. Wszystkie bolą tak samo.