Przy kalkulowaniu podstawy składek na ubezpieczenia emerytalne, rentowe i na Fundusz Emerytur Pomostowych należy pamiętać o rocznym ograniczeniu jej wymiaru. Przekroczenie tego limitu oraz skutkująca tym nadpłata danin na rzecz ZUS wymusza po stronie pracodawcy szereg działań, które zwykle należą do dosyć pracochłonnych.
Ograniczenie w skali roku
Łączna podstawa wymiaru składek emerytalno-rentowych (a także składki na FEP) nie może w danym roku przekroczyć kwoty odpowiadającej trzydziestokrotności prognozowanego przeciętnego wynagrodzenia miesięcznego w gospodarce narodowej na ten rok kalendarzowy, określonego w ustawie budżetowej, ustawie o prowizorium budżetowym lub ich projektach.
Jeżeli odpowiednie ustawy bądź ich projekty nie zostały uchwalone, to wysokość tego przeciętnego wynagrodzenia ustala się na podstawie przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia z trzeciego kwartału roku poprzedniego. Tak wynika z art. 19 ust. 1 i 2 ustawy z 13 października1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych.
W 2017 r. limit podstawy wymiaru składek na FEP oraz na ubezpieczenia emerytalne i rentowe wynosi 127 890 zł (MP z 2016 r., poz. 1188).
Koniec obciążeń
Do momentu osiągnięcia górnej granicy ww. limitu płatnik składek zobligowany jest naliczać i opłacać składki na ubezpieczenia emerytalne i rentowe od pełnej podstawy wymiaru. Zaprzestać ich dalszego opłacania w danym roku kalendarzowym powinien dopiero po osiągnięciu wskazanej kwoty granicznej. W miesiącu, w którym następuje przekroczenie limitu, płatnik oblicza i odprowadza do ZUS składki na ubezpieczenia emerytalne i rentowe jedynie od tej części podstawy wymiaru, która nie spowoduje przekroczenia trzydziestokrotności prognozowanej przeciętnej płacy.
