O piramidach

Miałem 12 lat, gdy rozpoczęto, tuż obok naszej kamienicy na Siennej, budowę Pałacu Kultury. Ożywiło się życie całego warszawskiego „dzikiego Zachodu". Obroty bazaru na Pańskiej wzrosły kilkakrotnie, od kiedy pojawili się „Ruscy". My, małolaty, kupowaliśmy od nich tajemnicze papierosy „Kazbek" z długimi musztukami. To wtedy popadłem w ów fatalny nałóg, który trwa do dzisiaj. Potem „Ruscy" znikli, znikły „Kazbeki", pozostała stalinowska piramida i papierosy „Dar".

A kiedy przyszło nowe, rozgorzały dyskusje, co też z ową piramidą – symbolem zniewolenia – zrobić. Otóż dla mnie nie był to symbol zniewolenia, lecz owe „Kazbeki", a potem wspaniałe przeżycia w Teatrze Dramatycznym, ekscytujący dotyk Zachodu podczas międzynarodowych targów książki i silny stres na egzaminie z logiki, której uniwersytecka katedra mieściła się właśnie tutaj. Nie wspomnę już o pożytkach z restauracji „Trojka".

A dziś problem rozwiązuje się sam. Wokół pałacu rosną wspaniałe, nowoczesne superbiurowce, niektóre wkrótce przewyższą go. Piramida przemieni się w piramidkę. Sic transit gloria communism mundi.

I niech tak pozostanie.

Maciej Łukasiewicz (1941–2005) był redaktorem naczelnym „Rzeczpospolitej" w latach 2000–2004