Strajk głodowy może zagrażać zdrowiu lub życiu jego uczestników. Między innymi z tego powodu w wyroku z 27 listopada 1997 r. (I PKN 393/97) Sąd Najwyższy uznał, że taka forma protestu jest niedopuszczalna. Akcja protestacyjna nie może zagrażać życiu i zdrowiu zarówno osób trzecich, jak i samych uczestników. Głodówka jest niewspółmierna do korzyści, jakie można dzięki niej osiągnąć.
Ustawa o rozwiązywaniu sporów zbiorowych daje pracownikom dwa narzędzia do manifestowania swojego niezadowolenia. Pierwszą z nich jest strajk, czyli powstrzymanie się od wykonywania pracy. Drugą są tzw. inne akcje protestacyjne.
Ogłoszenie strajku...
Strajk to najbardziej inwazyjna forma wywierania nacisku na pracodawcę. Dlatego pracownicy mogą go ogłosić tylko w ramach procedury rozwiązywania sporów zbiorowych.
Rozpoczynając spór zbiorowy strona pracownicza musi przedstawić swoje żądania i przystąpić do rokowań z pracodawcą. Związek zawodowy może ogłosić strajk tylko, jeżeli rokowania i mediacja nie doprowadzą do porozumienia, a pracownicy poprą strajk w referendum. Strajk musi poprzeć większość pracowników zatrudnionych w zakładzie pracy, a frekwencja musi wynosić co najmniej 50 proc.
Decydując się na strajk, związek zawodowy powinien ocenić potencjalne zyski i straty, jakie może on spowodować dla stron sporu i osób trzecich (zasada proporcjonalności). Strajk, który został ogłoszony np. bez referendum, jest nielegalny.