„Kafarnaum”, reż. Nadine Labaki, Wyd. Gutek Film

To wspaniały film. Oskarżenie współczesnego świata. Przejmująca opowieść o ludziach wyrzuconych przez nędzę na margines społeczeństwa. O dzieciach, które w slumsach Libanu walczą o każdy dzień przetrwania.

12-letni Zaid na salę sądową zostaje doprowadzony w kajdankach, bo nożem okaleczył, jak sam mówi – „skurwysyna”, któremu rodzice sprzedali jego 11-letnią, ukochaną siostrę. Dziewczynka zaszła w ciążę i w czasie poronienia wykrwawiła się na śmierć. Ale teraz to on oskarża. Zarzuca matce i ojcu, że dali mu życie, nie mogąc dać ani miłości ani opieki ani szansy na jakiekolwiek godne bytowanie.

W „Kafarnaum” w retrospekcjach wraca historia chłopca, który prawnie nie istnieje. Jego rodzice nie mieli pieniędzy na to, by rejestrować kolejne rodzące się dzieci. Zaida żyje na ulicy. Marzy, żeby uciec ze świata, w którym nie czeka go nic prócz głodu i upokorzeń. Wyrobić sobie legalne papiery i wyjechać do Szwecji, gdziekolwiek by ona nie była. Ale życie ma dla niego inny scenariusz. Gdy kobieta, która go przygarnęła, nielegalna emigrantka z Etiopii, zostaje zatrzymana przez policję, Zaid próbuje zaopiekować się jej maleńkim synkiem.

Kamera śledzi walkę dziecka o przetrwanie, próby zdobycia jedzenia, już nawet nie dla siebie, tylko dla malca. A przecież Zaid z góry skazany jest na porażkę. Na ulicach nędzy nie może liczyć na czyjąkolwiek pomoc. Otacza go obojętność ludzi, którzy równie desperacko jak on walczą o każdy dzień.

W „Kafarnaum” nie ma tanich chwytów, sentymentalizmu. Jest prawda. Labaki pokazała oblicze współczesnej nędzy. A obolałe, pozbawione nadziei oczy dziecka działają na wyobraźnię znacznie silniej niż podawane w mediach liczby i raporty charytatywnych organizacji.

Ten film jest znakomicie zrealizowany i zagrany przez naturszczyków, którzy dzielili los bohaterów. Nie można go nie obejrzeć. Poruszy każdego.

Przedszkolanka, reż. Sara Colangelo, Wyd. M2 Films

Życie tytułowej bohaterki filmu niby jest w porządku. Mąż, dzieci, praca – wszystko się zgadza. Tyle, że mąż lekko skapcaniał, dzieci są zajęte własnymi sprawami, a w przedszkolu dzieci ery gier komputerowych są praktycznie nie do okiełznania. Lisa próbuje się ratować, jeździ na zajęcia z liryki na Manhattan, pisze wiersze. A gdy u jednego ze swoich podopiecznych odkrywa zdolności poetyckie, wszystko stawia na jedną kartę.

Sara Colangelo przeniosła w amerykańskie warunki film izraelskiego reżysera Nadava Lapida.

Zaproponowała ponadgatunkową opowieść o kobiecie z suburbii, która przechodzi kryzys osobowości. Kim jest Lisa? Wychowawczynią gotową na wiele, by mógł rozwinąć się talent dziecka? Szkodliwą wariatką przenoszącą własne, niespełnione ambicje na swojego wychowanka? Człowiekiem nie mieszczącym w społecznych normach? Wpadającą w obsesję kobietą, której życie i osobowość rozsypują się? „Przedszkolanka”, ze znakomitą rolą Maggie Gyllenhaal, wciąga jak rasowy thriller, ale potem zostawia widza z niejednym, trudnym pytaniem.