Spór w prokuraturze o sprawę Papały - komentuje adwokat

Nigdzie nie jest powiedziane, że zabójca generała Papały na pewno zostanie wykryty i przykładnie ukarany. Tego nie zapewnią ani najlepsi śledczy, ani najlepsze prawo. Dlatego ważne jest, byśmy wszyscy mieli przekonanie, że organa ścigania – postępując racjonalnie i uczciwie – robią wszystko, by sąd mógł kiedyś wydać w tej sprawie wyrok skazujący.

Wierzę, że prokurator, który oskarżył panów B. i Z., był przekonany o słuszności oskarżenia. Sąd uznał, że nie miał racji. A ustne uzasadnienie nieprawomocnego wyroku uniewinniającego, ogłoszone w środę przez Sąd Okręgowy w Warszawie, daje niemało do myślenia. Zwłaszcza jeśli chodzi o szeroko rozumianą działalność prokuratury.

Zwyciężyły ambicje

Waśnie i swary rodzinne na ogół nie wywołują istotnych skutków dla osób trzecich. Ale w tej rodzinie jest odwrotnie. Skutki prokuratorskich swarów budzą niesmak, co od biedy da się przeżyć. Gorzej, gdy podważają wiarygodność prokuratury jako instytucji, a zupełnie źle – gdy szkodzą konkretnemu oskarżeniu. Zwłaszcza gdy swary mają widoczny podtekst ambicjonalny, niezrozumiały dla społeczeństwa.

Kiedy z mediów dowiedziałem się, że dwie prokuratury prowadzą działania w sprawie tego samego zabójstwa, czyli w sprawie zabójstwa szefa policji, uznałem, że dziennikarz się pomylił. Niestety zawiodła mnie wyobraźnia. Okazało się, że w końcowej fazie procesu w sprawie panów B. i Z., w ramach równolegle prowadzonego śledztwa (sic!), znalazły się dowody świadczące o tym, że generała mógł zabić ktoś inny i z zupełnie innych powodów.

Dla zwykłego śmiertelnika taka informacja jest kompletnie niezrozumiała. Zwyciężyły ambicje. Zawiodła informacja. Prokurator generalny to nie arbiter elegantiarum, zresztą ustawa – na szczęście – nie przewiduje, aby mógł rozstrzygnąć, który z jego podwładnych ma rację. Ale powinien panować nad tym, co przenika do mediów, które tylko czekają na takie okazje.

Z prokuraturą jest jak z demokracją. Jest bardzo źle zorganizowana, ale dotąd nikt nie wymyślił niczego lepszego

Doszło do sytuacji, w której prokuratura podważyła zasadność własnego oskarżenia. Waśnie w rodzinie pod nazwą prokuratura powinny pozostać sprawą rodzinną. W tej konkretnej sprawie sama prokuratura – wskazując różnych sprawców i różne pobudki działania – mogła zasiać w umysłach sędziów warszawskich ziarno niepewności.

Strzał do własnej bramki

Nie znam akt „sprawy warszawskiej”. Wiem o niej tyle, ile wyczytałem w gazetach i usłyszałem w telewizji. Okazało się, że dowody przedstawione przez prokuraturę były niewystarczające. Zdarza się, że w takiej sytuacji sąd wydaje wyrok uniewinniający.

Nie znam akt sprawy „łódzkiej”. Chroni je tajemnica śledztwa. Zastanawia mnie jednak, dlaczego prokuratura postanowiła strzelać do własnej bramki i to wtedy, gdy wyrok w sprawie panów B. i Z. był sprawą odległą i otwartą. Innymi słowy, dlaczego nagłośniono bieżące ustalenia dokonane w śledztwie w sprawie o to samo zabójstwo; w śledztwie, które było kontynuowane w innej jednostce prokuratury.

Nie dziwi mnie, że analiza akt śledztwa może naprowadzić śledczych na nowe tropy. Ale spór o to, kto popełnił zbrodnię, wszczęty wewnątrz prokuratury w przeddzień wydania wyroku w zasadzie w tej samej sprawie, nie powinien mieć miejsca. I nie ma znaczenia fakt, że chodzi o jeden z najważniejszych wyroków w historii polskiego sądownictwa.

nie nie dziwi wyrok uniewinniający. Mnie dziwi, że w kilka dni po wniesieniu aktu oskarżenia, co nastąpiło w listopadzie 2009 r., śledztwo w tej samej sprawie zostało przeniesione do Łodzi. Co sprawiło, że w sprawie o tę samą zbrodnię jednocześnie z wniesieniem aktu oskarżenia nie udzielono zaufania oskarżeniu i postanowiono kontynuować śledztwo, tyle że w innej jednostce prokuratury. Bo tylko tak można tłumaczyć te dwa pozostające ze sobą w związku fakty. Czy tak powinna działać prokuratura?