ME-2012 - wizytówka Szwecji

Szwecja jest jedyną drużyną eliminacji, która awansowała do Euro 2012 z drugiego miejsca, bez konieczności rozgrywania barażu. Wszystko to dzięki 24 punktom, zdobytym w dziesięciu meczach. Więcej zebrali tylko Niemcy, Włosi i Holendrzy, tyle samo Grecy. Zwycięzcy grup – Rosjanie, Francuzi, Anglicy i Duńczycy – uzbierali mniej niż Szwedzi.

W roku 2011 Szwecja przegrała tylko trzy z czternastu meczów: jeden eliminacyjny z Węgrami w Budapeszcie i dwa towarzyskie, już po awansie do Euro, z Danią w Kopenhadze 0:2 i Anglią na Wembley 0:1.

Szwedzi grali w grupie H, w której bezkonkurencyjna była Holandia. Jeszcze w ubiegłym roku pokonała Trzy Korony w Amsterdamie 4:1, ale na zakończenie eliminacji Szwedzi wzięli rewanż. W październiku, na Rasundzie, swoim stadionie narodowym, wygrali 3:2. Komentatorzy uznali ten mecz za jeden z najlepszych, jakie rozegrano w eliminacjach. Zwycięską bramkę strzelił 25-letni Ola Toivonen, którego mogliśmy niedawno oglądać w Warszawie, grającego w zespole PSV Eindhoven przeciw Legii.

W PSV w latach 70. grali dwaj inni, jeszcze bardziej znani Szwedzi – stoper Bjoern Nordqvist i napastnik Ralf Edstroem. Ponieważ szwedzka liga (Allsvenskan) nigdy nie była bogata, a więc i silna (z wyjątkiem incydentalnych sukcesów Europie IFK Goeteborg i Malmoe FF), najlepsi zawodnicy szukali pracy w klubach zachodnich.

Po zdobyciu przez Szwedów złotego medalu olimpijskiego w Londynie (1948) wzrosło zainteresowanie piłkarzami tego kraju. A kiedy trójka Gunnar Gren, Gunnar Nordahl i Nils Liedholm zdobyła z AC Milan mistrzostwo Włoch i od tej pory stała się znana pod nazwą Gre-No-Li, Szwedzi mieli otwarte drzwi wszystkich najlepszych klubów Europy. Wchodzą przez nie od ponad 60 lat.

Jedenastkę, która w październiku pokonała Holendrów, tworzyli następujący zawodnicy: Andreas Isaksson (PSV Eindhoven, walczący tam o miejsce w bramce z Przemysławem Tytoniem), Mikael Lustig (Rosenborg), Olof Mellberg (Olympiakos Pireus), Daniel Majstorovic (Celtic Glasgow), Martin Olsson (Blackburn), Sebastian Larsson (Sunderland), Anders Svensson (Elfsborg), Kim Kallstroem (Olympique Lyon), Johan Elmander (Galatasaray), Ola Toivonen (PSV), Rasmus Elm (AZ Alkmaar).

35-letni pomocnik Anders Svensson, najstarszy w tym zespole, jako jedyny gra na co dzień w klubie szwedzkim Elfsborg Boras. Ale i on ma za sobą pięć sezonów spędzonych w Southampton. Rozegrał już ponad 120 meczów w kadrze, niewiele brakuje mu do rekordu słynnego bramkarza Thomasa Ravellego (143 występy). Wśród zawodników niegrających przeciw Holandii jest jeszcze najsłynniejszy ze wszystkich Zlatan Ibrahimovic czy atakujący pomocnik Christian Wilhelmsson, niegdyś kolega Michała Żewłakowa z Anderlechtu (z Olofem Mellbergiem Żewłakow grał w Olympiakosie), zarabiający dziś w saudyjskim klubie Al-Hilal.

Reprezentacja Szwecji dość regularnie występuje w finałach mistrzostw świata. W roku 1958, na swoich stadionach, zajęła drugie miejsce, w USA (1994) była trzecia. Do RPA nie pojechała po przegranych eliminacjach z Danią i Portugalią. Szwedzi wzięli też udział w trzech ostatnich turniejach finałowych mistrzostw Europy, jednak bez sukcesów. Przed czterema laty w Austrii rozpoczęli od zwycięstwa 2:0 nad broniącą tytułu Grecją. W drugim meczu dzielnie walczyli z Hiszpanią, bramkę decydującą o porażce 1:2 stracili w doliczonym czasie. Trzeci mecz przegrali z Rosją 0:2 i to przeciwnik awansował do następnej rundy.

Szwecja miała wtedy dwóch świetnych napastników: Zlatana Ibrahimovicia i Henrika Larssona. Dziś został tylko ten pierwszy. Nie ma już także grającego na Euro 2008 Frederika Ljungberga, są natomiast inni napastnicy – Ola Toivonen i Johan Elmander – oraz, nadal, pomocnik Anders Svensson. Linie obronne Szwedzi mieli dobre niemal zawsze, a starcie z potężnymi defensorami skłaniało komentatorów do porównań z kowalami. Olof Mellberg ma 187 cm wzrostu, Daniel Majstorovic 190, a można się przestraszyć także jego tatuaży.

Najbardziej znanym przedstawicielem szwedzkiej szkoły trenerskiej jest Sven-Goran Eriksson, startujący do kariery od Pucharu UEFA, zdobytego w roku 1982 przez IFK Goeteborg (Eriksson miał wówczas 34 lata). Już w XX wieku, na dwóch Euro i jednym mundialu, reprezentację Trzech Koron prowadziła para Lars Lagerbaeck – Tommy Soederberg, mająca opinię konserwatywnych fachowców, którzy zbudowali drużynę tyleż solidną, co grającą tak, aby nie porwać widowni. Fajerwerków można się było spodziewać w wykonaniu konkretnych zawodników – Larssona, Ibrahimovicia, Ljungberga – ale nie całej drużyny. Podczas mundialu w Niemczech i Euro w Austrii Lagerbaeck pracował już sam. Zrezygnował jesienią 2009, podjął pracę w Nigerii, a niedawno został trenerem reprezentacji Islandii.

Lagerbaecka zastąpił 54-letni Erik Hamren. Kiedy federacja złożyła mu propozycję (kontrkandydatami byli Sven-Goran Eriksson i Anglik Roy Hodgson), miał w CV tytuł mistrza Danii, wywalczony z Aalborg BK, i prowadził grający w Lidze Mistrzów Rosenborg. Początkowo łączył obydwie prace, ale musiał się zdecydować na jedną. Wybrał reprezentację Szwecji.

Stolica - Sztokholm. Powierzchnia kraju - 449 964 km2. Liczba ludności - 9,35 mln.

Szwedzki Związek Piłki Nożnej - Svenska Futbollfoerbundet założono 18.12.1904 r. Zrzesza 4 236 klubów i 552 939 piłkarzy. Prezydent - Lars-Ake Lagrell.

Trener reprezentacji

- Erik Hamren.

Miejsce w rankingu FIFA:

14.