Organy meldunkowe nie mogą przy tym badać prawidłowości orzeczenia sądu o eksmisji ani sposobu jej wykonania.
Czytaj także: Wyrok sądu usprawiedliwia wymeldowanie męża ze wspólnego lokalu
Komornik sądowy wszedł do mieszkania Adama Z. (dane zmienione) 8 sierpnia 2018 r. z nakazem eksmisji. Pół roku wcześniej uprawomocniło się postanowienie sądu rejonowego o przysądzeniu spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego Markowi P. (dane zmienione), nabywcy zadłużonego mieszkania. I to on zwrócił się do prezydenta miasta o wymeldowanie Adama Z., który ze względu na wykonaną eksmisję nie mieszka już pod tym adresem.
Prezydent Krakowa uznał, że została spełniona przesłanka z art. 35 ustawy o ewidencji ludności, i wydał taką decyzję. Art. 35 przewiduje, że organ gminy wydaje decyzję w sprawie wymeldowania obywatela polskiego, który opuścił miejsce pobytu stałego albo czasowego i nie wymeldował się.
W odwołaniu od tej decyzji Adam Z. zakwestionował głównie sam nakaz eksmisji oraz sposób jej wykonania. Oświadczył, że nie zgadza się z trybem i sposobem postępowań prowadzonych przez sąd rejonowy oraz z działaniami komornika, zwłaszcza w dniu eksmisji. Gdy przyszedł komornik, Adama Z. nie było w domu, ponieważ opiekował się chorą matką zamieszkałą gdzie indziej. Mieszkał jednak wówczas pod tym adresem, więc nie doszło do opuszczenia lokalu, czyli do spełnienia przesłanki z art. 35. Opisał też swoją sytuację życiową (jest zarejestrowany jako bezrobotny).
Wojewoda małopolski nie uwzględnił odwołania. W jego ocenie doszło do opuszczenia miejsca stałego pobytu, o którym mówi art. 35 ustawy o ewidencji ludności. Uzasadnia to wydanie decyzji o wymeldowaniu osoby eksmitowanej na podstawie tego przepisu. W postępowaniu o wymeldowanie organy administracji publicznej nie mogą badać prawidłowości orzeczenia sądu powszechnego, a także jego wykonania przez komornika sądowego. Ponieważ prawomocne postanowienie sądu wiąże wszystkie sądy, organy państwowe i organy administracji publicznej, argumenty Adama Z. nie mogły odnieść skutku.
Mimo to Adam Z. powtórzył je w skardze do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie. Jednak również sąd uznał skargę za „całkowicie nieuzasadnioną". W świetle art. 35 orzeczenie o wymeldowaniu jest uzasadnione, jeżeli opuszczenie dotychczasowego miejsca pobytu jest trwałe i dobrowolne. W wyniku wykonania eksmisji dochodzi wprawdzie do przymusowego opuszczenia miejsca pobytu, ale jest to równoznaczne z ustaniem pobytu w lokalu. Zostały więc spełnione przesłanki do wymeldowania skarżącego na podstawie art. 35 ustawy o ewidencji ludności – orzekł WSA, oddalając skargę.
Wyrok jest nieprawomocny.
Sygnatura akt: SA/Kr 74/19
Sprawdzona, pogłębiona i kompleksowa wiedza dla MŚP
