Niemcy akceptują już przywództwo

Udowodnił to prezydent Joachim Gauck przed ponad rokiem na Konferencji Bezpieczeństwa w Monachium. Wygłosił tam słynne przemówienie o konieczności przyjęcia przez Niemcy nie tylko większej odpowiedzialności za losy świata, uznając, że konieczna jest czasem interwencja wojskowa jako środek ostateczny. Mocne słowa, jeżeli pamiętać, że kilka lat wcześniej prezydent Horst Köhler zmuszony został do dymisji po wypowiedzi, iż Niemcy jako kraj żyjący z eksportu powinny być zainteresowane ochroną morskich szlaków komunikacyjnych.

– Trudno oprzeć się wrażeniu, że to właśnie słynne berlińskie przemówienie ministra Radosława Sikorskiego odegrało pewną rolę w sposobie prezentacji przez Niemcy celów swej polityki zagranicznej – mówi „Rz" Stephen Bastos, ekspert polsko-niemiecko-francuskiej Fundacji Genshagen. Jego zdaniem zaakceptowanie przez Niemcy roli przywódczej wymusiło szereg czynników zewnętrznych, jak światowy kryzys gospodarczy i tragedia Grecji oraz konflikt Zachodu z Rosją na tle wydarzeń na Ukrainie. W gruzach legła dotychczasowa polityka Berlina obłaskawiania Rosji czy to w formie koncepcji zbliżenia poprzez związanie Rosji licznymi więzami gospodarczymi i politycznymi, czy też w formule strategicznego partnerstwa. Równocześnie ze sfery polityki zagranicznej UE wycofał się Londyn. Berlin pozostał tam sam na sam z Paryżem. Stąd obserwowany w ostatnich miesiącach powrót do atmosfery serdeczności pomiędzy oboma stolicami. Przy tym pierwsza połowa prezydentury François Hollande'a nie była bynajmniej miesiącem miodowym w relacjach z Niemcami.

W tym czasie Berlin był bardzo zainteresowany Warszawą. Ze względu na opór Moskwy Polska nie jest w stanie aktywnie uczestniczyć w procesie poszukiwania rozwiązań na Ukrainie. – To etap przejściowy. W Berlinie panuje przekonanie, że bez Polski nie ma wiarygodnej niemieckiej polityki wschodniej – zapewnia Stephen Bastos.