Urodził się 6 lutego 1929 roku w Warszawie. Po wojnie studiował socjologię na Uniwersytecie Warszawskim. Gdy w 1952 roku wydział został zamknięty wysłano go do pracy we wrocławskim Pafawagu. Po 1956 roku wrócił na uczelnię. W 1959 roku obronił doktorat na temat myśli Maurycego Mochnackiego, sześć lat później uzyskał habilitację na Wydziale Filozoficznym Uniwersytetu Wraszawskiego na podstawie pracy „Kontrrewolucyjne paradoksy” poświęconej myśli społecznej krytycznej wobec Rewolucji Francuskiej. Od 1973 roku był profesorem nadzwyczajnym, od 1987 – zwyczajnym.
Niemal przez całą swoją naukową karierę związany był z Wydziałem Nauk Społecznych UW, w latach 1967-68 był jego dziekanem, potem – aż do roku 1999 kierował Zakladem Historii Myśli Społecznej w Instytucie Socjologii UW. Po przejściu na emeryturę związany był w uniwersytetem SWPS. Wykładał również w USA, m.in. w University of Minnesota oraz na uczelniach europejskich – w Oxfordzie, Wiedniu.
W latach 1974-1991 był redaktorem naczelnym kwartalnika „Polish Sociological Bulletin”, zasiadał w prezydium Polskiej Akademii Nauk.
Profesor Szacki zajmował się problematyką pamięci zbiorowej, tradycji. Interesowało go zjawisko utopii. Był autorem wielu książek naukowych, m.in. „Ojczyzna, naród, rewolucja”, „Durkheim”, „Kontrrewolucyjne paradoksy”, „Utopie”, „Tradycja. Przegląd problematyki”, „Liberalizm po komunizmie”. Jednym z jego najważniejszych dzieł była „Historia myśli socjologicznej”, z której uczyło się kilka pokoleń polskich socjologów. I nie tylko polskich, bo dzieło to zostało wydane także w języku angielskim w Stanach Zjednoczonych.
Interesowała go również historia polskiej myśli socjologicznej, napisał m.in. książkę o Florianie Znanieckim. W latach 80. kierował projektem badawczym, w wyniku którego powstała monumentalna antologia „100 lat socjologii polskiej”. Był tłumaczem licznych prac z zakresu nauk społecznych, m.in. Howarda Beckera, Harry’ego Elmera Barnesa, Emile”a Durheima, Jeana-Pierre’a Vernanta, Marcela Maussa.
