Przewiduje tak znowelizowana w piątek [link=http://www.rp.pl/aktyprawne/akty/akt.spr;jsessionid=FB62C54121BD8D4BD6ADBC5FD0EBF9BD?id=356400]ustawa o podatkach i opłatach lokalnych[/link], która doprecyzowuje zasady opodatkowania tych obiektów. Zgodnie z nowym brzmieniem art. 5 ust. 1 pkt 2 lit. d stawka podatku od budynków związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej w zakresie udzielania świadczeń zdrowotnych, zajętych przez podmioty udzielające tych świadczeń, [b]nie może przekroczyć 4,27 zł od 1 mkw. powierzchni użytkowej[/b]. Ma to usunąć wątpliwości co do stosowania tej stawki do nieruchomości zajętych przez sanatoria.
Dotychczas organy podatkowe interpretowały przepisy ustawy w ten sposób, iż preferencja dotyczyła tylko tych pomieszczeń, w których świadczone są usługi lecznicze, takie jak badanie lekarskie i rehabilitacja. W praktyce obejmowało to jedynie 12 proc. powierzchni sanatoriów. Budynki zajęte na bazę noclegową oraz lokale administracyjne, gospodarcze i socjalne nie mogły już być objęte preferencją.
Potwierdzały to orzeczenia sądów administracyjnych, w tym [b]wyroki Naczelnego Sądu Administracyjnego z 14 grudnia 2006 r. (sygn. II FSK 50/06) i z 28 lutego 2007 r. (sygn. II FSK 305/06)[/b]. Wynika z nich, że wyżywienie i zakwaterowanie zapewniane kuracjuszom podczas pobytu w sanatorium nie mają charakteru świadczeń zdrowotnych, dlatego pomieszczenia przeznaczone na ten cel nie korzystają z ulgi. Niektóre sanatoria musiały więc dopłacać podatek za pięć poprzednich lat.
