Spór dotyczył uchwały Rady Miejskiej w G. w sprawie zasad usytuowania na terenie miasta miejsc sprzedaży napojów alkoholowych. Jej trzy zapisy zakwestionował Prokurator Rejonowy.
Chodziło o szczegółowe ustalenie rodzajów lokali, w których odbywać się może sprzedaż i podawanie napojów alkoholowych; wprowadzenia rozwiązania, zgodnie z którym usytuowanie nowopowstających lokali ze sprzedażą napojów alkoholowych przeznaczonych do spożycia na miejscu sprzedaży, wymaga pisemnej zgody większości dorosłych mieszkańców posiadających stałe zameldowanie w G., zamieszkałych w odległości mniejszej niż 100 m od planowanego lokalu oraz uzależnienie wydania zezwolenia po przedłożeniu pozytywnej opinii Terenowej Stacji Sanitarnej.
Prokurator wskazał, iż z brzmienia art. 12 ust. 2 ustawy o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi wynika, że kompetencje Rady ograniczone zostały w tym przepisie wyłącznie do ustalenia zasad usytuowania miejsc sprzedaży i podawania alkoholu, a więc ich rozmieszczenia w terenie. Przepis ten nie przyznaje natomiast kompetencji do doprecyzowania lub zmiany określonych w ustawie warunków uzyskania zezwolenia na sprzedaż napojów alkoholowych.
Wątpliwości prokuratora w całości podzielił Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie, który stwierdził nieważność kwestionowanych zapisów uchwały.
W uzasadnieniu wyjaśniono, iż w orzecznictwie przyjmuje się, że pod pojęciem "zasad usytuowania miejsc sprzedaży" należy rozumieć ich rozmieszczenie w terenie, w szczególności usytuowanie względem miejsc chronionych, jak szkoły, przedszkola, miejsca kultu religijnego itp. Celem ustalenia zasad usytuowania na terenie gminy miejsc sprzedaży i podawania napojów alkoholowych jest wyłącznie szczególna ochrona pewnych miejsc lub obiektów przed zagrożeniem jakie może stwarzać alkohol. Pojęcie to musi podlegać ścisłej wykładni językowej.
