Naczelny Sąd Administracyjny wstrzymuje wybory do Sądu Najwyższego – uzasadnienie

W ocenie kandydata, potrzeba zabezpieczenia wynika z tego, że w myśl art. 44 ust. 1b ustawy o KRS w razie niezaskarżenia uchwały Krajowej Rady Sądownictwa przez wszystkich uczestników postępowania - co ma miejsce w okolicznościach tej sprawy - staje się ona prawomocna w części obejmującej rozstrzygnięcie o przedstawieniu wniosku o powołanie do pełnienia urzędu sędziego Sądu Najwyższego. - Nieudzielenie zabezpieczenia sprawi, że całkowicie niemożliwe stanie się osiągnięcie celu tego postępowania, jakim jest sądowa kontrola zaskarżonej uchwały także w części obejmującej pozytywne rozstrzygnięcie o przedstawieniu wniosku o powołanie do pełnienia urzędu sędziego Sądu Najwyższego. Prawomocność uchwały w tej części oznacza, że Krajowa Rada Sądownictwa jest władna przedstawić wniosek o powołanie do pełnienia urzędu sędziego a Prezydent RP może powołać przedstawionego kandydata na wolne stanowisko sędziego Sądu Najwyższego, o którego objęcie ubiega się także wnioskodawca – wyjaśnił.

Naczelny Sąd Administracyjny (sygn. akt II GW 22/18) w uzasadnieniu postanowienia stwierdził, że wstrzymanie wykonania uchwały w zaskarżonej części do czasu zakończenia postępowania wywołanego wniesieniem odwołania zapobiegnie powstaniu nieodwracalnej sytuacji, w której nastąpi objęcie urzędu sędziego Sądu Najwyższego.

- Wstrzymanie wykonania tej uchwały w zaskarżonym zakresie jest zatem niezbędne dla zapewnienia skutecznej ochrony sądowej – wskazano.

NSA wziął pod uwagę, że według art. 44 ust. 2 ustawy o Krajowej Radzie Sądownictwa, Naczelny Sąd Administracyjny rozpoznaje odwołanie w terminie 14 dni od przekazania sądowi. Wstrzymanie wykonania - na zasadach określonych w art. 388 § 1 k.p.c. - trwa zaś do czasu zakończenia postępowania zainicjowanego wniesionym odwołaniem.

Zdanie odrębne do postanowienia wniósł sędzia Wojciech Kręcisz.

Wyjaśnił w nim, że skoro prawo dostępu do służby publicznej na jednakowych zasadach nie jest i nie może być rozumiane, jako zapewniającego przyjęcie do służby publicznej i nie tworzy ono takiego uprawnienia (prawa podmiotowego) po stronie osób aplikujących o przyjęcie do służby publicznej oraz nie stwarza roszczenia, którego przedmiotem byłoby przyjęcie czy to do służby publicznej w ogólności, czy na konkretnie określone stanowisko w ramach tej służby, to wobec braku usprawiedliwionych treścią przepisów prawa gwarancji dostępu do służby publicznej oraz istnienia usprawiedliwionego oczekiwania, że dostęp ten nastąpi, nie jest jego zdaniem uzasadnione motywowanie ryzyka wyrządzenia stronie niepowetowanej szkody rezultatem konkursu lub sposobem jego ukształtowania. – Nie oznacza to jednak, że nie może stanowić przedmiotu oceny to, czy standard jednakowych zasad rzeczywiście został zachowany, co stanowi już jednak inne zagadnienie – zaznaczył sędzia Kręcisz.