Treść dostępna jest dla naszych prenumeratorów!
Kontynuuj czytanie tego artykułu w ramach e-prenumeraty Rzeczpospolitej. Korzystaj z nieograniczonego dostępu i czytaj swoje ulubione treści w serwisie rp.pl i e-wydaniu.
Zasada uprzywilejowania pracownika
W sferze stosunków pracy – jak wyjaśnił Sąd Najwyższy – zasada swobody umów, stanowiąc regułę, wyjątkowo podlega ograniczeniom.
Zakres swobody stron w zawieraniu umów o pracę wskazuje m.in. art. 18 k.p., stanowiąc, że postanowienia umów o pracę oraz innych aktów, na których podstawie powstaje stosunek pracy, nie mogą być mniej korzystne dla pracownika niż przepisy prawa pracy (§ 1). Uregulowania mniej korzystne dla pracownika są nieważne i zamiast nich stosuje się odpowiednie przepisy prawa pracy (§ 2).
Tym samym wskazane przepisy określają zakres swobody pracownika i pracodawcy w kształtowaniu treści stosunku pracy. Celem tej regulacji jest ukształtowanie jednej z podstawowych zasad prawa pracy, określanej jako „zasada uprzywilejowania pracownika”, której zadaniem jest wskazanie granic swobody stron stosunku pracy w kształtowaniu wzajemnych praw i obowiązków. Nie można jej jednak sprowadzać do prostej zależności, aby „w razie wątpliwości rozstrzygać na korzyść pracownika”, ponieważ zasady o takiej treści nie da się wyprowadzić z przepisów prawa pracy (z odwołaniem się do: J. Stelina [w:] A. Sobczyk red., „Kodeks pracy. Komentarz”, Warszawa 2018, Legalis).
Pozostało 87% artykułu
