Treść dostępna jest dla naszych prenumeratorów!
Kontynuuj czytanie tego artykułu w ramach e-prenumeraty Rzeczpospolitej. Korzystaj z nieograniczonego dostępu i czytaj swoje ulubione treści w serwisie rp.pl i e-wydaniu.
Joanna Parafianowicz: Pojednanie i dolewanie oliwy do ognia
Nakłanianie do ugody zwaśnionych małżonków nie powinno być nachalne.
Zgodnie z art. 10 kodeksu postępowania cywilnego w sprawach, w których zawarcie ugody jest dopuszczalne, sąd dąży w każdym stanie postępowania do ich ugodowego załatwienia, w szczególności przez nakłanianie stron do mediacji. Bywa mniej lub bardziej delikatne, ale niewątpliwie nie sposób go nie dostrzec, zwłaszcza w sprawach rodzinnych.
Procesualiści z tego obszaru z pewnością bowiem bez większego wysiłku są w stanie wskazać nazwiska znanych w ich apelacji sędziów, którzy na każdej niemal rozprawie, niczym ksiądz z ambony, perorują, że wprawdzie do rozwodu każdy prawo ma, ale to dzieci stron i czas wystawią małżonkom świadectwo, że spieranie się sensu nie ma, a orzekanie o winie jest tak samo istotne jak ocena na maturze w czasach, gdy od średniej nie zależało dostanie się na studia.
