Po drugie – spóźniony raport komisji to też spóźnione odwołanie się Polski do międzynarodowego arbitrażu w sprawie raportu MAK.

Zaraz po upublicznieniu w Moskwie stronniczych tez MAK rzecznik rządu Paweł Graś zapowiadał, że rząd przygotowuje dokument, który ma być wyrazem naszych zastrzeżeń co do procedur stosowanych w śledztwie i co do niewywiązywania się strony rosyjskiej z konwencji chicagowskiej.

25 stycznia premier sprecyzował jednak, że rząd nie podejmie żadnych działań przed zakończeniem pracy zespołu Millera. – Będziemy spokojnie czekali na efekt końcowy pracy naszej komisji – mówił. – Będziemy zwracali się do strony rosyjskiej z pytaniem, czy po tym, jak udokumentujemy te różnice (w raportach – red.), są gotowi do poważnej rozmowy na temat wspólnego stanowiska.

Sześciotygodniowe opóźnienie oznacza, że polska reakcja na raport MAK przyjdzie do Moskwy... po trzech miesiącach. To nie polepszy naszej pozycji negocjacyjnej. Także termin obiecanego przez rząd wniosku do Międzynarodowej Organizacji Lotnictwa Cywilnego o arbitraż mocno się oddala.

Po trzecie – kolejne półtora miesiąca prac komisji Millera to oddalenie o tyleż dymisji Bogdana Klicha. Szef MON uratował dotąd swoje stanowisko tylko dlatego, że Tusk nie chce zwalniać ministra pod naciskiem mediów i opozycji. Przedstawiciele rządu zapowiadali jednak nieraz, że na wyciągnięcie konsekwencji wobec osób winnych zaniedbań w polskiej armii (a to była jedna z przyczyn katastrofy) przyjdzie czas po publikacji raportu Millera.

Czy opinii publicznej naprawdę da się wmówić, że minister zwany przez podwładnych „master of disaster” musi trwać na stanowisku tylko dlatego, by inny minister mógł skończyć prace komisji? Czy możliwa publikacja raportu w rocznicę tragedii przyczyni się do merytorycznej dyskusji o przyczynach katastrofy? Czy polska walka o odkłamanie tez MAK będzie jeszcze wtedy kogokolwiek na świecie obchodziła? To zagrożenia płynące z pułapki, w którą rząd zapędził się sam.