Zmiany kadrowe pokazały, że prezes PiS nie chce eksperymentów. Woli pracować z ludźmi, których zna od lat, którzy nie będą mu się zbytnio sprzeciwiali ani naruszali dotychczasową rutynę i stare przyzwyczajenia. Wysłał też jasny sygnał, że o najważniejszych sprawach decyduje tylko on.

Symptomatyczny jest awans Beaty Szydło, która została wiceprezesem partii. Dlaczego ona? To powszechne pytanie. – A dlaczego nie? – mógłby odpowiedzieć Kaczyński. Jej awans to prawdziwy kaprys władcy, który dla utarcia nosa kilku ambitnym osobom awansował szeregową posłankę.

W ten sposób prezes zakomunikował Kluzik-Rostkowskiej, że kobiecą twarzą PiS może być każda inna parlamentarzystka. Oraz że nikt nie jest niezastąpiony. Sygnał w ten sposób otrzymał też Zbigniew Ziobro. Teoretycznie powinien się cieszyć, bo Szydło była zaliczana do tzw. ziobrystów. Ale to nie on ją zgłosił. Od soboty dobroczyńcą pani poseł jest sam prezes, więc będzie się ona orientować na niego, a nie na dotychczasowego protektora. Na dodatek i Ziobro, i Szydło są z tego samego województwa – małopolskiego, więc awans dla pani poseł może wywołać jakąś lokalną rywalizację.

Zmniejszony został też Komitet Polityczny PiS, najwyższa władza partii. Wprawdzie ostatnio było to ciało fasadowe, ale zasiadanie w nim łączyło się z prestiżem. Po zmianach odeszli z niego przede wszystkim politycy młodszego pokolenia – w większości utożsamiający się z liberałami. Zostali w nim ludzie z pecetowskim rodowodem.

Nikt jednak się nie zbuntuje. Wielu pominiętych będzie po cichu narzekało na upokorzenie. Jednak na całkowicie zabetonowanej scenie politycznej ich wybór jest prosty: mogą zostać w PiS albo wypaść z polityki.

Sfrustrowani wycofają się do swoich wąsko pojętych obowiązków poselskich. Ich energia skupi się głównie na zabiegach o reelekcję. Z pewnością odbije się to na dynamizmie całej partii.