Rzeczywiście, ideowo „Solidarność” i PO to dwie różne bajki. (…) Po pierwsze, mam poparcie mojej macierzystej organizacji związkowej – Stoczni Gdynia. Jest akceptacja nie tylko przyjaciół ze związku, ale również struktur, regionu i Komisji Krajowej. Także Piotr Duda zachował się elegancko, kierując do członków związku i organizacji w regionach słupskim oraz gdańskim apel o poparcie mojej osoby. Mam świadomość ryzyka. Ale cóż, całe moje życie w „Solidarności” to intensywna szkoła sztuki kompromisu i dokonywania wyborów, godzenia sprzecznych interesów.

Śniadek o konflikcie PO i PiS dodaje:

Bo konflikt się rządzącym opłaca. Już od roku 2005, kiedy zaproponowano PiS negocjacje koalicyjne w świetle kamer, było jasne, że rozpoczyna się brutalna gra. Życie potwierdziło, że pomysł na polityczny sukces polega na stałym atakowaniu PiS, ciągłym napuszczaniu ludzi i obarczaniu przeciwnika politycznego winą za ten stan rzeczy. Wskazano ludziom wroga i dano zajęcie – walkę z nim. (…) Na zasadzie kontrastu można opowiadać o złym PiS i skuteczniej sprzedawać Platformę jako jedynego gwaranta bezpieczeństwa oraz spokoju. Ale to nie jest polityka. To akwizycja polityczna uprawiana w dużym stopniu również przez dziennikarzy. Stosuje się techniki wciskania ludziom kitu. Wywoływanie i podsycanie konfliktu stało się sposobem utrzymania władzy. A gdzie troska o człowieka?

(…) Zderzenie „PO to pokój, a PiS to wojna” jest głównym motywem wielu mediów. To grają konsekwentnie, bez względu na fakty. Wciska się ludziom ten produkt przy pomocy haseł, wrażeń, emocji, które nie mają z prawdą wiele wspólnego, ale dobrze się sprzedają. Stąd – powracam do głównego wątku – nie było wyjścia. Jedyną bronią przed demonami jest stanięcie w szeregu – czytamy w tygodniku „Uważam Rze”.