Poziom dziennikarstwa, zwłaszcza uprawianego przez młode pokolenie, jest żenujący. Widać to po niechlujnych, pełnych błędów wywiadach wysyłanych do autoryzacji, po pytaniach (przy tak zwanej setce), które ujawniają ignorancję. Widać to również po upadającej sztuce dokumentu.
O polskim dziennikarstwie Magdalena Środa pisze:
Dziś nie ma żadnego warsztatu, wystarczy, że „zdobędzie się" pieniądze. (...) Dziś laury zdobywają dokumentaliści zaangażowani w Prawdę, niekoniecznie związaną z faktami, byle żarliwą i mającą polityczne wzięcie (Ewa Stankiewicz, Jan Pospieszalski). Parodią tak rozumianej misji (na granicy prawa!) jest działalność Wojciecha Cejrowskiego, który kręci swoje reportaże głównie po to, by pokazać prymitywizm innych kultur („głupie ludzie”) i wyższość własnej fundamentalistycznej wersji prowincjonalnego katolicyzmu. TVN to kupuje, bo ludzie oglądają. Ludzie oglądają, bo TVN im to serwuje.
Publicystka dzieli dziennikarzy i polityków:
Możemy też obserwować niebezpieczny i coraz silniejszy alians mediów i polityków. Polega on nie tylko na tym, że dziennikarze, jak politycy, dzielą się na dwie zwalczające się frakcje (smoleńską i europejską), ale przede wszystkim na tym, że opinie na temat polityki kształtują dziś… politycy, i to tym skuteczniej, im więcej dziennikarzy dla nich pracuje.
