Każdy z małżonków ma obowiązek utrzymania rodziny. Musi go realizować zgodnie z własnymi siłami oraz możliwościami zarobkowymi i majątkowymi.
Zaspokajanie potrzeb rodziny wiąże się z wydatkami zgodnymi z interesem tej rodziny, tj. z wychowaniem i utrzymaniem dzieci, utrzymaniem wspólnego domu, jak również związanymi z indywidualnymi potrzebami małżonków. Nie są to wydatki wymagające poważnych nakładów finansowych.
Jeżeli jedna z osób ma lepszą pracę i więcej zarabia od drugiej, to pomimo tego, od zawarcia związku małżeńskiego, każda z nich ma prawo do życia na równej stopie życiowej. Określa się ją na podstawie możliwości zarobkowych i majątkowych obojga małżonków. Zasada ta obowiązuje również w sytuacji, gdy tylko jeden z partnerów wykonuje pracę zarobkową, a drugi zajmuje się prowadzeniem domu. Zadośćuczynienie obowiązkowi zaspokajania potrzeb rodziny może bowiem polegać także na osobistych staraniach o wychowanie dzieci i na pracy we wspólnym gospodarstwie domowym.
Oceniając czy dany małżonek w sposób należyty wywiązuje się ze swojego obowiązku zaspokajania potrzeb rodziny, bierze się pod uwagę nie tylko faktycznie osiągane przez niego zarobki, ale także jego możliwości w tym zakresie. Chodzi o sytuację, kiedy np. współmałżonek nie chce pracować lub bez żadnego usprawiedliwienia podejmuje prace w niepełnym wymiarze czasu lub dorywcze.
Z obowiązkiem utrzymania rodziny wiąże się również obowiązek zapewnienia jej mieszkania. Jeżeli prawo do mieszkania przysługuje jednemu z partnerów, to drugi z nich jest uprawniony do korzystania z tego mieszkania – nawet gdy lokal jest jego własnością i został zakupiony przed zawarciem związku małżeńskiego. Takie same zasady dotyczą przedmiotów urządzenia domowego.
