Prawo karne: seryjny morderca zostawi odciski palców i DNA

Rządowy projekt ustawy o postępowaniu wobec osób z zaburzeniami psychicznymi stwarzającymi zagrożenie dla życia, zdrowia lub wolności seksualnej innych osób, będący reakcją na błąd sprzed lat, trafi dziś do pierwszego czytania. Chodzi o kontrolę nad seryjnymi mordercami i gwałcicielami, w tym także skazanymi za czasów PRL na karę śmierci, którym na mocy amnestii w 1989 r. karę śmierci zamieniono na 25 lat więzienia. Zabrakło wtedy przepisu, który przewidywałby zamiast kary śmierci dożywocie.

Pierwsi z tej grupy opuszczą kryminał w 2014 r.

Zgodnie z proponowanymi przepisami, przed wyjściem sprawcy na wolność – po wydaniu odpowiedniej opinii psychiatrycznej lub psychologicznej – dyrektor zakładu karnego będzie mógł wystąpić do sądu okręgowego o uznanie takiej osoby za stwarzającą zagrożenie.

Aby ustalić, czy tak rzeczywiście jest, sąd powoła dwóch biegłych psychiatrów. Bez ich opinii nie będzie można orzec nadzoru prewencyjnego wobec skazanego ani też umieścić w Krajowym Ośrodku Terapii Zaburzeń Psychicznych.

W sprawach osób z zaburzeniami osobowości konieczna będzie jeszcze opinia biegłego psychologa, a w sprawach osób z zaburzeniami preferencji seksualnych – biegłego lekarza seksuologa lub certyfikowanego psychologa-seksuologa.

Ustawa dotyczy 18 seryjnych morderców, którzy w 2014 r. opuszczą więzienie

Regulacja dotyczy prawomocnie skazanych za przestępstwo popełnione z użyciem przemocy, a kara, jaką odsiaduje, nie może być warunkowo zawieszona.

Sąd nakaże, aby od osoby stwarzającej zagrożenie pobrano materiał do analizy DNA, odciski palców, a także wykonano zdjęcia, szkice i opisy wizerunku. Informacje takie mogą pomóc organom ścigania w wykryciu osoby, która dopuści się przestępstwa.

Jeśli zostanie stwierdzone bardzo wysokie prawdopodobieństwo popełnienia przestępstwa takiego, jak zabójstwo czy brutalny gwałt, sąd będzie musiał skierować taką osobę do ośrodka. Jego teren i pomieszczenia będą monitorowane, co zapewni stały nadzór nad osobami w nim przebywającymi i kontrolę stosowania wobec nich przymusu bezpośredniego.

Zapis z monitoringu będzie przechowywany przez pół roku. Potem będzie niszczony.

Jeśli prawdopodobieństwo popełnienia czynu zabronionego wobec zdrowia, życia, wolności seksualnej innych osób nie będzie bardzo wysokie, ale jednak poważne – sąd musi orzec nadzór prewencyjny. Orzekając go, sąd może taką osobę zobowiązać do poddania się terapii. Wskaże również placówkę, w której ma być ona realizowana. Gdyby dana osoba uchylała się od leczenia, kierownik ośrodka ma o tym informować sąd i policję.