Poszczególne kraje mogą nawet nie dopuszczać do obrotu importowanych płyt DVD lub kaset wideo, jeśli filmy na nich nie zostały zbadane i nie nadano im odpowiednich limitów wiekowych. Tak wynika z wyroku Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości w sprawie firm Dynamic Miedien i Avides (sygn. C-244/06). Ta druga spółka sprzedawała przez Internet na terenie Niemiec filmy pochodzące z Wielkiej Brytanii. Nie skontrolowali ich jednak urzędnicy znad Renu.
Chodziło o japońskie kreskówki, tzw. anime. Zostały sprawdzone przez brytyjski urząd klasyfikujący filmy (BBFC) i dozwolone od 15 lat. Miały też tamtejsze naklejki informacyjne. Niemieckie przepisy o ochronie małoletnich przewidują, że filmy mogą być publicznie dostępne dzieciom tylko wtedy, gdy zostały dopuszczone od odpowiedniej granicy wieku i mają stosowne oznaczenia. Są też ograniczenia w handlu kioskowym oraz w sprzedaży wysyłkowej. Dlatego Dynamic Medien domagała się zakazu sprzedaży wysyłkowej brytyjskich filmów na terenie Niemiec. Sąd w Koblencji spytał o ten problem Europejski Trybunał Sprawiedliwości.
Dyrektywa 2000/31/WE o handlu elektronicznym przewiduje, że – co do zasady – nie wolno ograniczać swobodnego przepływu usług społeczeństwa informacyjnego pochodzących z innego kraju UE. Można to zrobić tylko wówczas, gdy jest to konieczne ze względu np. na ochronę małoletnich. Niemcy podnosili, że zakaz sprowadzania filmów z zagranicy nie jest absolutny – trzeba jedynie spowodować, aby przy sprzedaży wysyłkowej zamówienia dokonał i przesyłkę odebrał dorosły. Ponadto ograniczenia dotyczą wszystkich dostawców, nie tylko zagranicznych. Nie ma też zakazu handlowania filmami przez Internet, jest tylko wymóg, by były one poddane niemieckiej procedurze kontrolnej (niezależnie od kontroli w innym państwie).
ETS uznał, że ograniczenie wolnego handlu jest usprawiedliwione ochroną dzieci. Procedury kontrolne powinny być jednak zaskarżalne, łatwo dostępne, kończyć się w rozsądnych terminach.
Obowiązku oznaczania filmów do sprzedaży detalicznej nie ma w Polsce. – Krajowa Rada Radiofonii i Telewizji może tylko klasyfikować filmy i audycje nadawców podlegających polskiej jurysdykcji na podstawie dyrektywy o telewizji bez granic – mówi Wojciech Kołodziejczyk, dyrektor Departamentu Prawnego KRRiT. Znaczki muszą natomiast pojawiać się w programach telewizyjnych. Bogdan Kaniuk z Biura Rzecznika Praw Dziecka mówi:
