Brak stwierdzonej choroby zawodowej nie wykluczy renty

Brak takiej decyzji lub nawet decyzja stwierdzająca, że pracownik nie jest chory na chorobę zawodową, nie wiąże sądu w postępowaniu o wypłatę renty. W myśl bowiem art. 6 ust. 1 pkt 6 [link=http://www.rp.pl/aktyprawne/akty/akt.spr?id=167515]ustawy z 30 października 2002 r. o ubezpieczeniu społecznym z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych (DzU nr 199, poz. 1673 ze zm.)[/link] ubezpieczonemu, który stał się niezdolny do pracy wskutek choroby zawodowej, przysługuje renta z tytułu niezdolności do pracy.

Przy czym za chorobę zawodową uważa się chorobę określoną w wykazie chorób zawodowych, który zawiera [link=http://www.rp.pl/aktyprawne/akty/akt.spr?id=316911]rozporządzenie Rady Ministrów z 30 czerwca 2009 r. w sprawie chorób zawodowych (DzU nr 105, poz. 869[/link]).

[srodtytul]Czas nie ma znaczenia...[/srodtytul]

Przy ustalaniu prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy powstałej wskutek choroby zawodowej stosuje się odpowiednio przepisy [link=http://www.rp.pl/aktyprawne/akty/akt.spr?id=77628]ustawy z 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (DzU nr 162, poz. 1118 ze zm.)[/link].

Jednakże według art. 17 ust.2 ustawy o ubezpieczeniu społecznym z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych renta przysługuje ubezpieczonemu niezależnie od długości okresu ubezpieczenia wypadkowego oraz bez względu na datę powstania niezdolności do pracy spowodowanej wypadkiem przy pracy lub chorobą zawodową.

Zatem [b]renta z tytułu niezdolności do pracy spowodowanej chorobą zawodową przysługuje w razie stwierdzenia tej niezdolności niezależnie od tego, kiedy powstała niezdolność oraz jak długi okres ubezpieczenia wypadkowego miał pracownik.[/b] Stanowi to znaczne ułatwienie dla osób dotkniętych chorobami zawodowymi, gdyż aby uzyskać rentę, nie muszą one wykazywać nic poza faktem, że wskutek choroby zawodowej stały się niezdolne do pracy.

[srodtytul]... decyzja też[/srodtytul]

Natomiast decyzja inspektora sanitarnego stwierdzająca chorobę zawodową lub określająca jej brak albo też w ogóle brak takiej decyzji nie ma zasadniczego wpływu na odmowę lub przyznanie przez sąd renty z tytułu niezdolności do pracy powstałej wskutek choroby zawodowej. Decydujące znaczenie ma tu bowiem ustalenie, czy choroba ta istnieje i czy jest przyczyną niezdolności do pracy.

Istotne jest przy tym, że decyzja inspektora sanitarnego ma tylko charakter deklaratoryjny. Nie tworzy więc ona żadnego uprawnienia, a jedynie stwierdza istnienie choroby zawodowej. Stwierdza ona bowiem istnienie określonego w wykazie chorób zawodowych schorzenia i na podstawie domniemania jego związek z wykonywaną pracą. Jest więc tylko dowodem zaistnienia określonego stanu faktycznego. Odnosi się to również do decyzji negatywnej.

Stwierdzenie lub brak choroby zawodowej stanowi zaś okoliczność, którą sąd w razie sporu ocenia samodzielnie, z reguły poprzez dopuszczenie dowodu z opinii lekarzy – biegłych sądowych. Tak też wypowiadał się Sąd Najwyższy w uchwale siedmiu sędziów z 16 czerwca 1994 r. ([b]II PZP 4/94[/b]), stwierdzając, że sąd powszechny rozpoznający sprawę o świadczenia z tytułu choroby zawodowej nie jest związany decyzją inspektora sanitarnego.

Podobne stanowisko wyraził Sąd Najwyższy w uchwale siedmiu sędziów z 29 czerwca 1995 r. ([b]II PZP 2/95)[/b], podnosząc, że decyzja inspektora sanitarnego stwierdzająca chorobę zawodową lub brak podstaw do jej stwierdzenia nie wiąże sądu powszechnego rozpoznającego sprawę o świadczenia z tytułu choroby zawodowej także po oddaleniu przez Naczelny Sąd Administracyjny wniesionej na nią skargi.