Osiem lat rządów układu politycznego, przewrotnie mieniącego się „dobrą zmianą”, przeprowadziło na żywym ciele organizmu państwowego dowód, do czego prowadzi rządzenie ściśle według klucza partyjnego, którego podstawowym spoiwem jest chęć utrzymania władzy za każdą cenę. Głównym narzędziem sprawczym tego układu było zlanie się władzy ustawodawczej i wykonawczej w jedno amorficzne „ciało”, podlegające politycznemu centrum decyzyjnemu formalnie będącemu jedynie siedzibą autokratycznego egzekutora zmowy „grupy trzymającej władzę”. Ciało to uprawiało demokrację fasadową, która stała się narzędziem przejmowania wszelkich funkcji i dóbr narodowych przez zarządzającą klikę.