Daninę od nieruchomości uda się zapłacić także kartą

Możliwość zapłaty podatku kartą przewidują przepisy ordynacji podatkowej. Wprowadzenie nowej formy rozliczeń nastręcza jednak pewne wątpliwości praktyczne.

[srodtytul]Kiedy i za co[/srodtytul]

Zgodnie z dodanym art. 61a § 1[link=http://www.rp.pl/aktyprawne/akty/akt.spr;jsessionid=71729DBFDE0013DCD1E6DF7869452E7B?id=176376] ordynacji podatkowej[/link], „rada gminy, rada powiatu oraz sejmik województwa mogą, w drodze uchwały, dopuścić zapłatę podatków, stanowiących dochody odpowiednio budżetu gminy, powiatu lub województwa, kartą płatniczą”. Z kolei w myśl § 2 tego przepisu „w przypadku wymienionym w § 1 za termin dokonania zapłaty podatku uważa się dzień obciążenia rachunku bankowego podatnika, płatnika lub inkasenta lub rachunku podatnika, płatnika lub inkasenta w spółdzielczej kasie oszczędnościowo-kredytowej”.

Przepis ten znajdzie zastosowanie wyłącznie do danin lokalnych (stanowiących dochód i ściąganych przez samorządy – przede wszystkim gminny), a nie państwowych. [b]Możliwość zastosowania karty jako instrumentu płatniczego nie ma charakteru powszechnie obowiązującego, lecz dotyczy wyłącznie tych jednostek samorządu, które takie rozwiązanie wprowadzą w drodze stosownej uchwały swego organu stanowiącego (fakultatywność wprowadzenia tej możliwości wynika wprost z cytowanego przepisu).[/b]

Przez pojęcie „podatku” ordynacja podatkowa każe rozumieć także „opłaty oraz niepodatkowe należności budżetowe”. Tym samym poza podatkami lokalnymi (podatek od nieruchomości, podatek od środków transportu, podatek rolny oraz podatek leśny) możliwość posłużenia się kartą płatniczą dotyczyć będzie również opłat lokalnych, do których stosują się przepisy ordynacji podatkowej (np. opłaty skarbowej, opłaty targowej itd.).

[srodtytul]Nie każdy plastik tak samo użyteczny...[/srodtytul]

W obrocie spotykamy bardzo różnorodne rodzaje kart płatniczych. Najbardziej typowe z nich to karty:

- kredytowe – związane z przyznaniem przez bank limitu kredytowego;

- debetowe – karty wydawane do rachunku bankowego i obciążające rachunek posiadacza kwotami ewentualnych transakcji, nieprzekraczającymi stanu rachunku;

- obciążeniowe (tzw. charge) – stanowiące połączenie karty kredytowej i debetowej, wydawane dla posiadacza rachunku bankowego;

- przedpłacone (tzw. pre-paid) – wymagające wcześniejszego zasilenia karty kwotą, do wysokości której następnie autoryzowane są transakcje (karta taka zasadniczo nie jest związana z rachunkiem osobistym i może być wydana na okaziciela), karty tego typu mają czasem charakter kart wirtualnych – bez fizycznego nośnika.

Ordynacja podatkowa nie definiuje pojęcia karty płatniczej użytego we wspomnianym wcześniej przepisie. Definicja taka została natomiast sformułowana w art. 4 ust. 1 pkt 4 prawa bankowego, zgodnie z którym karta płatnicza oznacza „kartę identyfikującą wydawcę i upoważnionego posiadacza, uprawniającą do wypłaty gotówki lub dokonywania zapłaty, a w przypadku karty wydanej przez bank lub instytucję ustawowo upoważnioną do udzielania kredytu – także do dokonywania wypłaty gotówki lub zapłaty z wykorzystaniem kredytu”. Wydaje się zatem, że przywołana definicja powinna znaleźć zastosowanie do interpretacji analizowanego przepisu ordynacji podatkowej.

[srodtytul]... bo tylko ten, który identyfikuje[/srodtytul]

Warunki wskazane w definicji karty płatniczej spełniają zatem wyłącznie karty identyfikujące upoważnionego posiadacza (tj. kredytowe, debetowe i obciążeniowe, w przeciwieństwie do zasadniczo „anonimowych” kart typu pre-paid). Dodatkowo warto pamiętać, aby określona należność podatkowa była regulowana kartą zidentyfikowaną dla posiadacza, na którym spoczywa regulowany ciężar. Zgodnie z linią orzeczniczą NSA w obrocie bezgotówkowym zapłata dokonana w imieniu podatnika przez inny podmiot nie skutkuje wygaśnięciem zobowiązania podatkowego tego podatnika [b](uchwała NSA z 26 maja 2008 r., I FPS 8/07)[/b]. W praktyce oznaczałoby to, że przykładowo zapłata podatku od nieruchomości należącej do majątku indywidualnego męża kartą wystawioną na jego żonę nie stanowiłaby skutecznego umorzenia zobowiązania z tytułu tego podatku.

Dalsze ograniczenie w zakresie możliwości stosowania kart wprowadza treść samego art. 61a § 2 ordynacji podatkowej, zgodnie z którym płatność kartą płatniczą powinna „obciążać rachunek podatnika, płatnika lub inkasenta w banku lub SKO”. W związku z tym w wielu przypadkach należałoby wykluczyć możliwość zapłaty podatków kartą kredytową (bowiem nie z każdą kartą kredytową jest związane posiadanie przypisanego do niej rachunku bankowego).

[srodtytul]Mimo wszystko to ułatwienie[/srodtytul]

Wprowadzenie możliwości regulowania należności publicznoprawnych kartą płatniczą stanowi kolejne udogodnienie dla podatników. Poza niewątpliwymi korzyściami z nowego rozwiązania w celu uniknięcia problemów należy jednak pamiętać o jego ograniczeniach (tj. zakresie przedmiotowym należności, które można w ten sposób uregulować, czy też rodzaju kart płatniczych, którymi możemy się posłużyć).