Pierwszą moją recenzję opublikowało szkolne pismo Gimnazjum Batorego – „Pochodem idziemy” (tytuł pochodzi z hymnu szkolnego autorstwa polonisty Stanisława Młodożeńca). Redaktor naczelny Krzysztof Kamil Baczyński tylko raz zwrócił mi uwagę – kiedy źle potraktowałem Osterwę. Widziałem go w legendarnej roli „Fircyka w zalotach”. Napisałem, że nie było go słychać (bo nie było), że mówił prozą (bo mówił), że jest za stary do tej roli. Niepomny tego, sam ją zagrałem w tym samym 44. roku życia.

Najbardziej pozytywną recenzję miała u mnie Lena Eichlerówna w „Madame Sans-Gene”. Po prostu się w niej zakochałem. W 40 lat później udało mi się zagrać z nią w „Tej Gabrieli”. Moje najpiękniejsze wspomnienie teatralne – niech mi będzie wolno dziś wyznać.

Recenzenci wykluwali się na Wydziale Wiedzy o Teatrze Akademii Teatralnej. Czynnie i ostro działali w stanie wojennym. Byłem wtedy rektorem, przyszedł do mnie profesor Raszewski z prośbą, żeby wyciągnąć paru studentów z więzienia. Zrobiłem, co mogłem, i udało się, więc pewne zasługi dla teoretyków mam. Nie zrewanżowali mi się specjalnie. Musiałem dopiero zejść na 12 lat ze sceny, żeby zauważyli mój „tryumfalny powrót”.

Jakoś tak się stało, że moją żoną została recenzentka, absolwentka Wydziału Wiedzy o Teatrze. Jak powiedziała moja córka Zuzia: „Całe życie walczyłeś z recenzentami, a teraz masz jedną z nich w domu. Co za ironia”. Po prostu Życie dopisało Pointę.