Chwilę potem, gdy usiedliśmy w kuchni, doszły do nas jęki z sypialni obok. (...) Płacz z pokoju stawał się coraz głośniejszy i nagle zapadła cisza. Usłyszeliśmy głęboki jęk i surowy męski głos powiedział z wyrzutem: „Do niczego się nie nadaje!".

Xinran to chińska pisarka mieszkająca obecnie w Londynie, znana najbardziej z książek będących zapisem osobistych przeżyć pokolenia jej dziadków. Jednak w ostatniej książce pod tytułem „Message from an Unknown Chinese Mother: Stories of Loss and Love" (Przesłanie nieznanej chińskiej matki: historie utraty i miłości) Xinran pisze o doświadczeniu młodych chińskich kobiet. Na przykład wieśniaczki z prowincji Shandong. Jej historię w książki Xinran cytował tygodnik „The Economist":

„Nagle wydało mi się, że usłyszałam jakieś poruszenie w wiadrze, które stało za mną. Ze zgrozą dostrzegłam malutką stopę wystającą z wiadra. Najprawdopodobniej położna upuściła żywe niemowlę do wiadra. Już miałam się rzucić, by je wyciągnąć, ale dwaj policjanci, którzy mi towarzyszyli, mocno mnie przytrzymali za ramiona. – Nie ruszaj się, nie uratujesz tego dziecka, za późno.

– Ale przecież to jest morderstwo! A wy jesteście policjantami!

Mała stópka już była nieruchoma. Policjanci trzymali mnie w sztywnym uścisku jeszcze przez kilka minut.

– Załatwienie dziewczynki to tutaj nic nadzwyczajnego – powiedziała starsza kobieta pocieszającym tonem.

– Przecież to żywe dziecko – mówię drżącym głosem, wskazując na wiaderko.

– To nie dziecko – poprawiła mnie. – To niemowlę jest dziewczynką i nie możemy jej zatrzymać. Tutaj trzeba mieć syna. Dziewczynki się nie liczą".