Powieść Melindy Nadj Abonji „Gołębie wzlatują", szwajcarskiej pisarki pochodzenia węgierskiego, pochodzącej do tego z należącej do Serbii Wojwodiny, zawiera w sobie opis przeżyć i emocji, które cechują dojrzałą prozę. Otrzymaliśmy opowieść o dziewczynie mieszkającej w szwajcarskim miasteczku, pracującej w restauracji prowadzonej przez jej rodziców – imigrantów z byłej Jugosławii w latach 70. Ildi Kocsis, bohaterka książki, ma jeszcze siostrę Nomi, a swoje dzieciństwo wspomina jako szereg wypraw do starego kraju w odwiedziny do krewnych, a przede wszystkim do ukochanej babci Mamiki. Rys autobiograficzny, silny w książce, nie nadaje jej bynajmniej charakteru wspomnieniowego. Przeciwnie. Narracja jest prowadzona na różnych płaszczyznach czasowych, co sprawia, że kreacja Nadj Abonji, z główną bohaterką, która żyje, kocha, pyta, poszukuje własnej tożsamości, zyskuje wszelkie cechy autentyzmu. I zupełnie brak tu roztkliwiania się nad emigranckim losem rodziców, nad ich komunistyczną przeszłością, trudnymi, pierwszymi latami w Szwajcarii. Jest za to rzeczowy opis, a obrazy zmieniają się niczym w kalejdoskopie: bałkańskie, szwajcarskie, także te sięgające epoki stalinowskiej ze wspomnień Mamiki, jak i współczesne ze squatu, do którego na punkowe koncerty przychodzą obie siostry, nastolatki.